ΧΟΡ. (στο Χρεμύλο και στο Βλεψίδημο)
Άιντε τώρα με λόγια σοφά αποστομώστε τη Φτώχεια,
νικητάδες σκληροί στον αντίλογο κι ανυποχώρητοι.
ΧΡΕ. Καταφάνερο κι όλοι το βρίσκουνε δίκιο πολύ
οι καλοί να ευτυχούνε κι αντίθετα οι φαύλοι κι άθεοι490
να στερούνται. Έτσι εμείς, για να βάλουμε τάξη στον κόσμο,
άξια απόφαση πήραμε, ωφέλιμη σ᾽ όλα κι ωραία:
αν ο Πλούτος ξανάβρει το φως του και δεν παραδέρνει,
σαν και τώρα τυφλός, θα πηγαίνει γραμμή στους καλούς
και θα μένει μαζί τους, θα φεύγει τους φαύλους κι αθέους.
Όλοι τότες οι άνθρωποι θα γίνουνε πλούσιοι, καλοί,
θεοφοβούμενοι. Πες μου, λοιπόν, αν μπορεί πιο μεγάλο
αγαθό στους ανθρώπους να δώσει κανένας; ΒΛΕ. Κανένας!
Όρκο παίρνω. Και τούτηνε μην την ξετάζεις του κάκου.
ΧΡΕ. Όπως είναι στημένη ως τα τώρα η ζωή των ανθρώπων,500
πες μου ποιός δεν τη βρίσκει κατάρατη, ξέφρενη κι άθλια;
Ποιοί ᾽ναι πλούσιοι; Οι κατέργαροι. Αυτοί θησαυρίζουν με
κάθε ανομία. Κι όσοι τίμιοι και ντρόμπροι πολύ δυστυχούνε
και πεινάνε. Κι ο φταίχτης εσύ!
(Δείχνει την Πενία)
Τους κολλάς και δε φεύγεις.
Αν λοιπόν ξαναβλέψει ο θεός και τελειώσουνε τ᾽ άδικα,
πες μου τότε αν υπάρχει στον κόσμο αγαθό μεγαλύτερο.
ΠΕΝ. Γεροντάκια μου, πόσο αλαφρόμυαλα ξεγελαστήκατε!
Ζυγωτά παραδέρνετε, ακράταγα μωρολογώντας.
Άμα οι πόθοι σας πραγματωθούνε, ζημιά σας μεγάλη.
Αν ο Πλούτος ξανάβλεπε και σ᾽ ολουνούς μοιραζόταν,510
ποιός θα δούλευε τότες ή ποιός θα κατέβαζε ιδέες;
Κι όταν λείψουνε τέχνες και νους εφευρέτης, ποιός τότε
θα δουλεύει τσαγκάρης ή ράφτης, χαλκιάς, καρολόγος,
μαραγκός καραβιών ή ταμπάκης και ποιός τα σκουτιά σας
θα τα πλέν᾽ ή πλιθιές θα φουρνίζ᾽ ή θα σκάβει βαθιά
με τ᾽ αλέτρι τα σπλάχνα της γης, θα θερίσει κατόπι,
όταν όλοι αφεντάδες ζωή θα περνούν ακαμάτισσα;
ΧΡΕ. Κουταμάρες! Τούτ᾽ όλα που αράδιασες, δούλοι τα φκιάνουν.
ΠΕΝ. Αλλά πού θα τους βρίσκεις; ΧΡΕ. Εγώ; Θ᾽ αγοράζ᾽ όσους θέλω,
μια και θα ᾽χω το χρήμα. ΠΕΝ. Και ποιός θα τους πούλαγε, πες μου,
όταν θα ᾽χε το χρήμα κι αυτός; ΧΡΕ. Παραδόπιστοι έμποροι520
Θεσσαλοί θα πουλούνε όσους άλλοι τούς πιάνουν με δόλο.
ΠΕΝ. Ποιός θα βγαίνει παγάνα ν᾽ αρπάζει ξωμάχους απόμερους;
Και ποιός θα ᾽παιζε τόσο κουτά τη ζωή του, όταν είναι,
όπως λες, παραδούχος κι αυτός; Θ᾽ αναγκάζεσαι τότες
μοναχός σου να σκάβεις, να οργώνεις και κάθε χρειαζούμενο
να μοχτάς να το φκιάνεις μονάχος σου. Τέτοια ζωή
τρισχειρότερη θα ᾽ναι απ᾽ αυτήνε, που τώρα περνάς.
ΧΡΕ. Στο κεφάλι σου απάνου όλα τούτα να πέσουνε χύμα.