• one not responsible, innocent person:
  • ανακατεύει στο κακό και τον αναίτιο (Vrettakos) |
  • ν' αφήσουν τους μικρούς κι αναίτιους να πληρώσουν (Karagatsis)

[substantiv. m of αναίτιος2]

• ① without cause or reason (syn αδικαιολόγητος, ant δικαιολογημένος):
  • αναίτια πράξη, εκδίκηση, δυστυχία, τιμωρία, τύψη |
  • αναίτιο δάκρυ, αίσθημα, γέλιο, μίσος |
  • βροχή επίμονη κι αναίτια σαν το κλάμα μικρού παιδιού (Ouranis) |
  • μ' έπιασε ένας φόβος ~ παράλογος, αφόρητος για κάποιον κίνδυνο που κρεμότανε τάχα αποπάνω μου (Theotokas)

• ② not responsible for sth (syn ανεύθυνος, ant υπαίτιος):
  • όσο αναίτιοι κι αν είναι (οι σύζυγοι), έχουν αποτύχει στο συγκεκριμένο γάμο |
  • ο Θεός είναι ~ του κακού, με όλο που το προβλέπει (Papanoutsos)

• ⓐ law not liable, not accountable, not answerable (ant υπαίτιος):
  • ο ~ σύζυγος αγνοεί την ακυρότητα του γάμου

[fr K (pap) ← AG ἀναίτιος]