• 1)
  • α) Μακρόστενο ξύλο, ραβδί:
    • δει το έγκλειστον … δύο και τρία κοντάρια χωρείν, ίνα έχῃ πού μεταπηδάν και καθίζειν ο ιέραξ (Ιερακοσ. 367⁸)·
  • β) ιστός, κεραία, κοντάρι:
    • φλάμπουρον με κοντάρι (Κορων., Μπούας 12).
• 2) Επιθετικό όπλο, δόρυ:
  • το βαρύ κοντάρι του σ’ ενός καρδιάν χωνεύει (Κορων., Μπούας 134).
• 3) Μετων.
  • α) κονταρομάχος:
    • πρώτον κοντάριν θαυμαστόν (Ιμπ. 98)·
  • β) κονταρομαχία:
    • πρώτος εις το κοντάριν (Ιμπ. 256).

[<ουσ. κοντός + κατάλ. ‑άριον. Ο τ. ‑ι στο Βλάχ. και σήμ. Ο τ. ‑ιν και σήμ. ποντ. και κυπρ. Η λ. σε σχόλ.]