• I. Ενεργ.
  • 1) Κάνω διάκριση, ξεχωρίζω:
    • (Λίβ. Esc. 846).
  • 2) Παρατηρώ, ξεχωρίζω, αντιλαμβάνομαι:
    • (Λίβ. N 1430).
  • 3) Ερμηνεύω, εξηγώ:
    • όσα και αν έν’ δυσνόητον (ενν. το ερώτημα) εγώ να το διακρίνω (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 883).
  • 4) Αποδίδω το δίκαιο, δικαιώνω:
    • να ιδεί … το δίκαιον και να το διακρίνει (Ριμ. Βελ. ρ 652).
  • 5) Μεταπείθω κάπ.:
    • να τον διακρίνετε να έλθει εις θέλημά σας (Χρον. Μορ. P 8538).
• II. Μέσ.
  • 1) Ξεδιαλύνω τις σκέψεις μου, αναλογίζομαι:
    • εις τον νουν του ως φρόνιμος τ’ ό,τι εδιακρίθη (Κορων., Μπούας 119).
  • 2) Φροντίζω:
    • να τους βάλει σε τιμήν πολλά εδιακρίθη (Κορων., Μπούας 117).
  • 3) Διστάζω:
    • Μη φοβηθείτε τίποτες και μη το διακριθείτε (Θησ. (Foll.) I 30).

[αρχ. διακρίνω. Η λ. και σήμ.]