• α) Το ζώο γάιδαρος:
  • (Πανώρ. Β´ 31)·
  • (σε παροιμ.):
    • Ελάκτισεν ο γάιδαρος και δέρουσι το σάγμα (Γλυκά, Στ. 274)·
    • Δέσε το γάιδαρο … όπου ορίσει ο νοικοκύρης και … ας ψοφήσει (Φορτουν. Β´ 371)·
  • (υβριστ.):
    • Πήγαινε, γάιδαρε, αποπά γή σπω την κεφαλή σου (Φορτουν. Ε´ 372)·
• β) (μεταφ.) τιποτένιος:
  • όλοι μου εφάνησαν εμέν παγκλέπτες και γαδάροι (Σαχλ., Αφήγ. 349).

[μτγν. ουσ. γάδαρος (L‑S, και σήμ. ιδιωμ.) <ινδικά ghádar (γύφτικο), gadarō ή gadaró (Καραποτόσογλου, Κυπρ. Σπ. 43, 1979, 95-116). Για τον τ. γαΐ‑ (Meursius) πβ. αείδαρος. Η λ. και σήμ.]