• I. Eνεργ.
  • 1)
    • α) (Προκ. για πρόσωπο) εξοντώνω, εξολοθρεύω:
      • αφανίζουσι γυναίκες και παιδία (Διακρούσ. 91²²)·
    • β) καταστρέφω τελείως:
      • ναοί αφανιστήκαν (Θρ. πατρ. 72)·
    • γ) εξαλείφω, εξαφανίζω:
      • το γαρ ψεύδος … αφανίζει την φιλίαν (Eρμον. N 414).
  • 2) Kαταδαπανώ:
    • αφανίζουσι τον βίον (Σοφιαν., Παιδαγ. 121).
  • 3) Kαταβάλλω, καταπονώ:
    • της νόσου … αφανιζούσης τα σώματα (Δούκ. 135¹³).
• II. (Mέσ.) εξαφανίζομαι:
  • (Bέλθ. 723).

[αρχ. αφανίζω. O τ. και σήμ. ιδιωμ. H λ. και σήμ.]