• 1) Θυμός, οργή· έχθρα:
  • του κυρού μου η όργητα σε σπλάχνος να γυρίσει (Ερωτόκρ. Έ 81· Ροδολ. Ά 725)·
  • (μεταφ.):
    • του ριζικού την όργητα ποτέ δεν την φοβάται (Ερωτόκρ. Δ́ 620)·
  • (σε μεταφ.):
    • Διώξε τα νέφη τσ’ όργητας απού το πρόσωπό σου (Ζήν. Β́ 423)·
  • (ως σύστ. αντικ.):
    • οργίσθην του όργηταν πολλήν (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 2135)·
  • έκφρ. όργητα θυμωμένη = (για έμφαση) υπερβολική οργή:
    • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ́ [1008]).
• 2) (Προσωποπ., προκ. για τις θεές της οργής):
  • Τσ’ Όργητες τες σεμνές θεές (Ζήν. Έ 41).
• 3) Απέχθεια, αποστροφή:
  • (Πανώρ. Ά 262), (Ιντ. κρ. θεάτρ. Β́ 56).

• Φρ.
• 1) Βάνω κάπ. σ’ όργητα = κάνω κάπ. να οργιστεί:
  • (Ερωφ. Β́ 342).
• 2) Είμαι στην όργητα κάπ. = υφίσταμαι το θυμό κάπ.:
  • (Ροδολ. Έ 232).
• 3) Έχω όργητα σε κάπ. = είμαι οργισμένος με κάπ.:
  • (Πανώρ. Έ 213).
• 4) Κατέρχομαι σ’ όργητα = γίνομαι θύμα της οργής κάπ.:
  • (Ριμ. Απολλων. [268]).
• 5) Μπαίνω σ’ όργητα = οργίζομαι, θυμώνω:
  • (Π. Ν. Διαθ. (Παναγ.) 4607).
• 6) Πέφτει η όργητα = ξεσπά η οργή και (συνεκδ.) αποδίδεται τιμωρία:
  • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ́ [1445]).
• 7) Πιάνω όργητα = οργίζομαι:
  • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ά [740]).
• 8) Σβήνω την όργητα = παύω να είμαι οργισμένος, ηρεμώ:
  • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ́ [335]).
• 9) Στέκει η όργητα = σταματά η οργή:
  • (Ζήν. Δ́ 169).

[<ουσ. οργή αναλογ. με τα ουσ. σε ‑(τ)ητα. Η λ. και σήμ. ιδιωμ. (Κόμης)]