• 1)
  • α) Μύτη:
    • (Θησ. ΙΒ́ [57⁷])·
    • έκοψαν τες μούττες τους (Μαχ. 674¹⁴)·
  • β) (συνεκδ.) κεφάλι:
    • από την μύτην τον σκεπούν (ενν. τον νεκρόν Έκτορα) μέχρι των αστραγάλων (Πόλ. Τρωάδ. 7323).
• 2) (Προκ. για πτηνά) ράμφος:
  • (Πουλολ. 321), (Φυσιολ. 367²¹).
• 3) (Μεταφ.) αιχμηρό, οξύ άκρο, αιχμή, μύτη:
  • μούττην του κονταρίου (Μαχ. 282⁵).
• 4) (Μεταφ.)
  • α) προκ. για τα δάχτυλα των ποδιών:
    • (Μπερτολδίνος 164)·
  • β) προκ. για το μπροστινό μέρος των παπουτσιών
    • (Προδρ. IV 56).
• 5) (Μεταφ.) προκ. για το ακρότατο σημείο ακρωτηρίου:
  • έχει μία μύτην χαμηλήν (Πορτολ. Β 36²³).

• Φρ.
• 1) Είμαι εις την μούττην κάπ. = αντιμετωπίζω κάπ., έχω «πάρε-δώσε» με κάπ.:
  • (Μαχ. 86³⁷).
• 2) Παίρνω κάπ. από τη μύτη = έχω κάπ. υποχείριό μου, τον κάνω ό,τι θέλω:
  • (Σουμμ., Ρεμπελ. 186).
• 3) Πολεμώ κάπ. μούττες = πιέζω κάπ. για κ. προβάλλοντας επιχειρήματα ή εγείροντας αξιώσεις:
  • (Μαχ. 562¹¹).

[<αρχ. ουσ. μύτις. Οι τ. και σήμ. κυπρ. Η λ. στο Meursius (μή‑) και σήμ.]