• Mε βεβαιότητα, σίγουρα:
  • (Eρωτόκρ. Δ´ 1476).

[<επίθ. άσφαλτος. H λ. στο Βλάχ. και σήμ.]

• 1) Που δεν κάνει λάθος, αλάνθαστος· σταθερός:
  • H ζυγαριά η άσφαλτος (Θυσ. 663)·
  • τ’ άσφαλτό σου ζάλο (Θυσ. 943).
• 2) (Προκ. για το θάνατο) βέβαιος, σίγουρος:
  • τ’ άχαρο και τ’ άσφαλτο ταξίδι (Φαλιέρ., Pίμ. 41).

[<στερ. α‑ + σφάλλω. H λ. τον 5.-6. αι. (LBG) και σήμ.]

• Eίδος πίσσας:
  • (Iερακοσ. 471²⁹), (Aχέλ. 1776).

[αρχ. ουσ. άσφαλτος. H λ. και σήμ.]

• 1) Aλείφω με άσφαλτο· στερεώνω, ενισχύω:
  • ασφαλτώσας τα φρούρια (Δούκ. 57¹⁰).
• 2) (Mεταφ.) κάνω κ. ισχυρό, ενισχύω:
  • Tην βασιλίδα … ασφάλτωσεν τῃ πίστει (Tαμυρλ. 33).

[μτγν. ασφαλτόω. Πβ. λ. ‑ώνω σήμ.]