• I. Ενεργ.
  • 1)
    • α) Πλένω κ. με νερό για να το καθαρίσω:
      • παν αγγό ξύλινο να ξεπλυθεί με το νερό (Πεντ. Λευιτ. XV 12· Χούμνου, Κοσμογ. 167)·
      • (σε υπερβολή προκ. για δάκρυα):
        • (Ερωφ. Έ 396)·
    • β) (σε μεταφ.):
      • τ’ αμμάτια μου … δυο βρύσες να γενούσι, να σου ξεπλύνου την καρδιά την καταματωμένη (Ερωφ. Έ 563· Πιστ. βοσκ. IV 5, 38).
  • 2)
    • α) (Μεταφ.) καθαρίζω κάπ. ή κ. από τον ηθικό ρύπο, εξαγνίζω:
      • ας κάμει νιο κατακλυσμό τον κόσμο να ξεπλύνει (Πανώρ. Δ́ 128· Ροδολ. Δ́ 242)·
    • β) (μεταφ. προκ. για αμαρτίες) εξαλείφω, σβήνω:
      • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 410²⁷).
• II. Μέσ. (μτβ. μεταφ.) καθαρίζομαι ηθικά, απαλλάσσομαι (από ηθικά παραπτώματα):
  • να ξεπλυθεί (ενν. ο λαός) τα πταίσματα (Σκλέντζα, Ποιήμ. 5⁴¹).

[<αόρ. του αρχ. εκπλύνω. Τ. εξι‑ σήμ. ποντ. Η λ. στο Somav. και σήμ.]