• 1)
  • α) Κουνώ στα χέρια μου νήπιο για να το ευχαριστήσω:
    • ως βρέφος σ’ εκανάκιζαν τα χέρια τα δικά μου (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ´ [74])·
  • β) γλυκομιλώ, εκφράζω αισθήματα αγάπης, τρυφερότητας:
    • (Ερωτόκρ. Α´ 1806)·
    • Δε μου μιλείς, δε μου γελάς και δε με κανακίζεις; (Θυσ. 1119).
• 2) (Προκ. για άψυχα) περιποιούμαι, φροντίζω με προσοχή κι αγάπη:
  • να σκάπτουν το αμπέλι του και να το κανακίσουν (Αιτωλ., Μύθ. 51⁴).

[<ουσ. κανάκι + κατάλ. ‑ίζω. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]