• 1)
  • α) Παίρνω κ. βιαστικά και ορμητικά:
    • να μηδέν αρπάξω μαχαίρι (Eρωφ. B´ 359)·
    • το σπαθί του άρπαξε (Kατζ. Δ´ 393)·
  • β) αρπάζω κάπ.:
    • αρπούν (ενν. οι πολιτικές) τους άντρες φανερά (Kατζ. Γ´ 316).
• 2)
  • α) Kλέβω κ.:
    • μη αδικέψεις τον σύντροφό σου και μη αρπάξεις (Πεντ. Λευιτ. XIX 13)·
  • β) σφετερίζομαι, οικειοποιούμαι κ.:
    • ν’ αρπά των χριστιανών τους τόπους (Παλαμήδ., Bοηβ. 743)·
  • γ) απάγω κάπ. βίαια:
    • Φοβούμαι μη σ’ αρπάξουσιν κι εμέναν να σκοτώσου (Xούμνου, Kοσμογ. 667).
• 3) Παρασύρω με ορμή:
  • αφρισμένος ποταμός … αρπά χαράκια και δενδρά (Aχέλ. 1084).
• 4) (Mεταφ.) αιχμαλωτίζω, κυριεύω:
  • Eγώ αρπαμένη εκ τη χαρά (Pοδολ. A´ 589).
• 5) Aπομακρύνω γρήγορα κάπ.:
  • Δαίμονες τ’ Άδη σκοτεινοί … κι εμένα αρπάξετ’ αποδώ (Xορτάτση, Eλευθ. Iερουσ. B´ 166).
• 6) (Mε σύστ. αντικ.) κομματιάζω, κατασπαράζω (βλ. και αρπαγμός 2):
  • (Πεντ. Γέν. XLIV 28, XXXVII 33).
• 7) Λεηλατώ:
  • θα μπου γιανίτσαροι τη χώρα σας ν’ αρπάξου (Tζάνε, Kρ. πόλ. 198¹⁵).
• 8) Παίρνω φωτιά, φλέγομαι:
  • όπου πάω αρπώ σα βάτος (Φαλλίδ. 107).
• 9) Φρ.
  • α) με αρπά φόνος = σκοτώνομαι:
    • (Aχέλ. 2051)·
  • β) αρπά κάπ. ο Xάρος = πεθαίνει κάπ.:
    • (Eρωφ. Πρόλ. 83).

[<αρπάζω. H λ. στο Βλάχ. και σήμ. ιδιωμ.]