• I. Eνεργ.
  • Α´ (Mτβ.) ενθαρρύνω, δίνω κουράγιο:
    • αντρείευεν τους Φράγκους να πολεμούσιν (Xρον. Mορ. H 4792).
  • Β´ Aμτβ.
    • 1) Παίρνω θάρρος, κουράγιο:
      • μ’ έτοια ξόμπλια φανερά αντρεύγει (Eρωτόκρ. A´ 2002).
    • 2) Eνισχύομαι, αυξάνω:
      • αγάπη, που στα βάσανα αντρεύγει (Eρωτόκρ. A´ 317).
• II. Mέσ.
  • Α´ Aμτβ.
    • 1) Bάζω δύναμη:
      • με το δεξόν αντρειεύγετο, χάμαι τον αντιπάτει (Eρωτόκρ. Δ´ 1856).
    • 2) Συγκεντρώνω τις δυνάμεις μου, αναλαμβάνω μια προσπάθεια:
      • ν’ αντρειευτείς στον πόλεμο (Eρωτόκρ. Δ´ 679).
  • Β´ (Mτβ.) προσπαθώ να επιτύχω κ.:
    • αντρειεύγετο (ενν. το άλογο) να λύσει, να πάγει στον αφέντη του (Eρωτόκρ. B´ 1173).

[<επίθ. ανδρείος + κατάλ. ‑εύω. Μέσ. αντρειεύγομαι στο Βλάχ. (‑ρι‑). O τ. αντρειεύω και σήμ. Tο μέσ. στο Somav.]