ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ θὰ μ' ἔφερε στὸ ὡραῖο
κι ἄσπρο χωριό μας τὄνειρο τὸ πλάνο,
στὴν ἀγκαλιὰ τῶν ἐδικῶν μου ἐπάνω
−ὤ, ἡ ψεύτικη χαρά μου!−γλυκὰ κλαίω.

Ὅμως μοῦ λείπει ὁ νοῦς καὶ λέω καὶ λέω
ἐνῶ τὰ λόγια μου ἄλλ' ἀντ' ἄλλα χάνω,
καὶ μέσα μου λογῶ πῶς θὰ πεθάνω
ὡς ποῦ νὰ βγῇ−Θέ μου!−τὸ φῶς τὸ νέο.

Ἐπῆρε ἡ μέρα κ' ἔρχουνται οἱ γειτόνοι,
μὰ ἐγὼ στὸ καληνώρισμά τους λείπω
καὶ μόνη ἐκείνη καρτερῶ, καὶ μόνη.

Τοῦ κάκου ἀναπηδῶ στὸν κάθε χτύπο,
κυττάζω τοὺς δικούς μου νὰ μοῦ ποῦνε
καὶ κεῖνοι ἀλλοῦ τὰ μάτια τοὺς γυρνοῦνε.