[7.2.23] Όταν ζύγωσαν, ο Σεύθης έδωσε διαταγή να βάλουν μέσα τον Ξενοφώντα και δυο δικούς του, όποιους ήθελε. Την ώρα που μπήκαν, πρώτα πρώτα χαιρέτησαν ο ένας τον άλλον κι ύστερα άρχισαν τις προπόσεις με κρασί που βρισκόταν μέσα σε κεράτινες κούπες, σύμφωνα με το θρακικό έθιμο. Δίπλα στο Σεύθη έστεκε κι ο Μηδοσάδης, που πήγαινε σαν αντιπρόσωπός του παντού. [7.2.24] Κατόπιν άρχισε να μιλάει ο Ξενοφώντας: «Μου έστειλες, Σεύθη, πρώτα στη Χαλκηδόνα τούτον εδώ το Μηδοσάδη και με παρακαλούσες να φροντίσω να περάσει ο στρατός από την Ασία στη δική σου χώρα. Και, όπως μου είπε ο Μηδοσάδης, υποσχόσουν πως, αν το κατάφερνα, θα με ευεργετούσες». [7.2.25] Μόλις τα είπε, ρώτησε το Μηδοσάδη αν αυτά ήταν αληθινά, κι εκείνος απάντησε «ναι». «Ξαναήρθε ο Μηδοσάδης, όταν εγώ από το Πάριο πέρασα απέναντι για να συναντήσω το στρατό, και μου έδωσε την υπόσχεση πως, αν σου φέρω τους στρατιώτες, και φίλο και αδερφό θα με θεωρείς σε όλα και θα μου δώσεις όσα παραθαλάσσια μέρη εξουσιάζεις». [7.2.26] Ύστερα ξαναρώτησε το Μηδοσάδη αν του τα είπε αυτά, κι εκείνος συμφώνησε πάλι. «Έλα λοιπόν», είπε, «να διηγηθείς στο Σεύθη ποιά απάντηση σου έδωσα, πρώτα στη Χαλκηδόνα». [7.2.27] «Μου αποκρίθηκες πως ο στρατός θα περάσει στο Βυζάντιο και γι᾽ αυτό δεν υπάρχει ανάγκη να πληρώσει τίποτα ούτε σε σένα ούτε σε άλλον. Κι ακόμα μου είπες πως εσύ θα φύγεις, μόλις περάσεις απέναντι. Κι έκαμες έτσι, όπως έλεγες». [7.2.28] «Και τί σου έλεγα, όταν ήρθες στη Σηλυβρία;». «Μου είπες πως δεν ήταν δυνατό να γίνει τίποτε, γιατί θα πάτε στην Πέρινθο κι ύστερα από κει θα περάσετε στην Ασία». [7.2.29] «Τώρα λοιπόν», είπε ο Ξενοφώντας, «βρίσκομαι εδώ κι εγώ κι ένας από τους στρατηγούς, αυτός ο Φρυνίσκος, κι ένας λοχαγός, τούτος ο Πολυκράτης. Έξω από τον πύργο βρίσκονται κι άλλοι, δηλαδή ο πιο έμπιστος στρατιώτης κάθε στρατηγού, εκτός από το Νέωνα το Λακεδαιμόνιο, που δεν έστειλε. [7.2.30] Γι᾽ αυτό αν θέλεις να έχει μεγαλύτερο κύρος η συμφωνία, φώναξέ τους κι εκείνους. Πήγαινε, Πολυκράτη, και πες τους πως εγώ προστάζω ν᾽ αφήσουν έξω τα όπλα τους, όταν μπουν· κι εσύ ο ίδιος ν᾽ αφήσεις το μαχαίρι σου, κι ύστερα να μπεις».
[7.2.31] Όταν τ᾽ άκουσε ο Σεύθης, είπε πως σε όλους τους Αθηναίους έχει εμπιστοσύνη. Γιατί ξέρει πως ανάμεσα σ᾽ αυτόν και σε κείνους υπάρχει συγγένεια κι έτσι τους θεωρεί αγαπημένους φίλους. Ύστερα μπήκαν κι οι άλλοι που ήταν απαραίτητοι, και ο Ξενοφώντας ρώτησε το Σεύθη πρώτα πρώτα σε τί ήθελε να χρησιμοποιήσει το στρατό. [7.2.32] Εκείνος έδωσε τούτη την απάντηση: «Ο Μαισάδης ήταν πατέρας μου, και στην εξουσία του ανήκαν οι Μελανδίτες, οι Θυνοί και οι Τρανίψες. Απ᾽ αυτήν τη χώρα διώχτηκε ο πατέρας μου, όταν η κατάσταση των Οδρυσών δεν ήταν καλή, κι αρρώστησε και πέθανε. Εγώ ανατράφηκα ορφανός κοντά στο Μήδοκο τον τωρινό βασιλιά. [7.2.33] Μα όταν έγινα νέος, δεν μπορούσα να ζω και να κάθομαι σε ξένο τραπέζι. Γι᾽ αυτό κάθισα σαν ικέτης σ᾽ ένα σκαμνί και τον παρακαλούσα να μου δώσει όσους άντρες μπορούσε, ώστε και κείνους που μας έδιωξαν από τη χώρα να κατορθώσω να εκδικηθώ και να ζω χωρίς να τρώγω στο τραπέζι του. [7.2.34] Τότε μου δίνει τους άντρες και τα άλογα που θα δείτε, όταν ξημερώσει. Και τώρα πια ζω λεηλατώντας μ᾽ αυτούς την πατρική μου χώρα. Αν όμως εσείς έρθετε μαζί μου, νομίζω πως με τη βοήθεια των θεών εύκολα θα πάρω την εξουσία. Γι᾽ αυτήν τη δουλειά σάς χρειάζομαι».