[7.3.26] Ενώ συνεχιζόταν το φαγοπότι, μπήκε μέσα κάποιος Θρακιώτης με ένα άσπρο άλογο, έπιασε μια κούπα γεμάτη κρασί και είπε: «Πίνω στην υγειά σου, Σεύθη, και σου χαρίζω τούτο το άλογο. Όταν είσαι καβάλα επάνω του, μπορείς να κυνηγάς και να πιάνεις όποιον θέλεις ή να φεύγεις από τη μάχη χωρίς να φοβάσαι τους εχθρούς». [7.3.27] Άλλος έφερε ένα δούλο και του τον χάρισε πίνοντας στην υγειά του, κι άλλος φορέματα για τη γυναίκα του. Ο Τιμασίωνας έκαμε την πρόποση και του δώρισε μια ασημένια κούπα κι ένα χαλί, που άξιζε δέκα μνες. [7.3.28] Τότε σηκώθηκε κάποιος Αθηναίος, που τον έλεγαν Γνήσιππο, και είπε πως υπάρχει ένα ωραιότατο, παλιό έθιμο, δηλαδή εκείνοι που έχουν, χαρίζουν στο βασιλιά για να τον τιμήσουν, σε όσους όμως δεν έχουν, σ᾽ αυτούς δίνει ο βασιλιάς. «Έτσι, είπε, θα μπορώ κι εγώ να σου προσφέρω κάτι και να σε τιμήσω». [7.3.29] Όσο για τον Ξενοφώντα, αυτός δεν ήξερε τί να κάμει. Και μάλιστα βρισκόταν καθισμένος σε τιμητική θέση, δηλαδή στο πιο κοντινό με το Σεύθη κάθισμα. Τη στιγμή εκείνη πρόσταξε ο Ηρακλείδης τον οινοχόο να του δώσει την κούπα. Και ο Ξενοφώντας, που ήταν πιωμένος λίγο, την πήρε και σηκώθηκε με θάρρος κι είπε: [7.3.30] «Εγώ, Σεύθη, σου δίνω τον εαυτό μου και τους συντρόφους μου, να μας έχεις φίλους πιστούς. Κανένας δεν έρχεται χωρίς τη θέλησή του, αντίθετα όλοι τους θέλουν περισσότερο από μένα να είναι φίλοι σου. [7.3.31] Τώρα βρίσκονται εδώ και δεν σου ζητούν τίποτε, παρά σου προσφέρουν τον εαυτό τους και είναι πρόθυμοι να κοπιάζουν και να κινδυνεύουν για χάρη σου. Μαζί τους, αν θέλουν οι θεοί, θα πάρεις πίσω πολλή πατρική σου χώρα, και θα κυριέψεις ξένη. Θ᾽ αποχτήσεις άλογα πολλά, πολλούς άντρες κι όμορφες γυναίκες, που δεν θα χρειάζεται να τους αρπάζεις κάνοντας επιδρομές, παρά θα έρχονται οι ίδιοι να σου φέρνουν δώρα». [7.3.32] Τότε ο Σεύθης σηκώθηκε κι ήπιε μαζί με τον Ξενοφώντα όλο το κρασί της κούπας, κι έχυσαν αντάμα τις τελευταίες σταλαγματιές στη γη. Ύστερ᾽ απ᾽ αυτά μπήκαν μέσα κάτι άνθρωποι που έπαιζαν φλογέρες, φτιαγμένες με κέρατα, σαν τις σάλπιγγες, και άλλοι που, με τρομπέτες από ακατέργαστα βοδινά δέρματα, έπαιζαν κάτι χορευτικούς σκοπούς, σαν να βαρούσαν άρπα. [7.3.33] Κι ο ίδιος ο Σεύθης ορθώθηκε κι έβγαλε μια πολεμική κραυγή και πήδηξε πολύ ελαφρά, σαν να προφυλαγόταν από κανένα βέλος. Τελευταία μπήκαν μέσα και γελωτοποιοί.
[7.3.34] Όταν ο ήλιος πήγαινε να βασιλέψει, τότε σηκώθηκαν οι Έλληνες κι είπαν πως ήταν ώρα να βάλουν νυχτοφρουρούς και να τους δώσουν το σύνθημα. Παρακάλεσαν όμως το Σεύθη να διατάξει να μην μπει κανένας από τους Θράκες στο ελληνικό στρατόπεδο τη νύχτα. «Γιατί, έλεγαν, και οι εχθροί μας είναι Θράκες, κι εσείς οι φίλοι μας». [7.3.35] Την ώρα που έβγαιναν, σηκώθηκε μαζί τους κι ο Σεύθης, που δεν έμοιαζε καθόλου για μεθυσμένος. Μόλις βγήκε, πήρε παράμερα τους στρατηγούς και τους είπε: «Φίλοι μου, οι εχθροί μας δεν ξέρουν ακόμα τη συμμαχία που κάμαμε. Γι᾽ αυτό, αν τους επιτεθούμε προτού φυλαχτούν ώστε να μην πιαστούν αιχμάλωτοι και προτού ετοιμαστούν για να μας αποκρούσουν, είναι δυνατό να πέσουν στα χέρια μας και άνθρωποι πολλοί και πράγματα». [7.3.36] Συμφώνησαν οι στρατηγοί σ᾽ αυτά και του είπαν να μπει επικεφαλής τους. Εκείνος αποκρίθηκε: «Ετοιμαστείτε και περιμένετε. Κι εγώ, μόλις είναι ώρα, θα έρθω, θα πάρω μαζί μου τους πελταστές κι εσάς, και θα σας οδηγήσω με τη βοήθεια των θεών». [7.3.37] Ο Ξενοφώντας τότε είπε: «Σκέψου, αφού πρόκειται να βαδίσουμε τη νύχτα, μήπως η ελληνική συνήθεια είναι προτιμότερη από τη δική σας. Στις πορείες δηλαδή που κάνουμε την ημέρα, επικεφαλής του στρατού βρίσκεται εκείνο το σώμα που προσαρμόζεται κάθε φορά στο έδαφος, δηλαδή τη μια οι οπλίτες, την άλλη οι πελταστές κι άλλοτε οι ιππείς. Ενώ στις νυχτερινές πορείες συνηθίζουν οι Έλληνες να βάζουν μπροστά το πιο αργοκίνητο σώμα. [7.3.38] Γιατί σπανιότατα διασκορπίζονται και δραπετεύουν οι στρατιώτες, χωρίς να πάρει είδηση ο ένας τον άλλο. Κι εκείνοι που σκορπίζονται, πολλές φορές πέφτουν ο ένας απάνω στον άλλο, δεν γνωρίζονται, κι έτσι κάνουν και παθαίνουν ζημιές αναμεταξύ τους». [7.3.39] Ο Σεύθης απάντησε: «Σωστά είναι αυτά που λέτε και γι᾽ αυτό θα δεχτώ τη δική σας συνήθεια. Θα σας δώσω για οδηγούς από τους πιο ηλικιωμένους εκείνους που ξέρουν καλύτερα τον τόπο, ενώ εγώ θα ακολουθήσω τελευταίος με τους ιππείς. Γιατί έτσι, αν χρειαστεί να σας βοηθήσω, γρήγορα θα βρεθώ στην πρώτη γραμμή». Για σύνθημα όρισαν την Αθηνά, εξαιτίας της συγγένειας ανάμεσα σε Αθηναίους και Θράκες. Τα κουβέντιασαν αυτά κι ύστερα πήγαν ν᾽ αναπαυτούν.