ΤΡΙΤΟΣ ΠΥΘΙΟΝΙΚΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΩΝΑ ΤΟΝ ΣΥΡΑΚΟΣΙΟ

Ο Χίρωνας θα ήθελα, το τέκνο της Φιλύρας [στρ. α]
—αν πρέπει να πουν τα χείλη μου την ευχή που όλος ο κόσμος λέει—
να ζούσε, του Κρόνου του Ουρανίδη ο πανίσχυρος γόνος
που έχει αποδημήσει,
και να βασίλευε στου Πηλίου τα λαγκάδια το άγριο θεριό
5που ᾽χε για τους θνητούς καρδιά γεμάτη αγάπη.
Αυτός κάποτε ανάθρεψε τον ευγενικό Ασκληπιό,
που ᾽φερνε απ᾽ τους πόνους ανακούφιση
και δύναμη στο σώμα,
τον ήρωα που γιάτρευε κάθε λογής αρρώστια.

Αυτόν, λοιπόν, η κόρη του Φλεγύα, του άξιου καβαλάρη, [αντ. α]
προτού τον φέρει στη ζωή με τη βοήθεια της Ειλείθυιας
που τις μητέρες σκέπει,
10από τα χρυσά της Άρτεμης τα βέλη χτυπημένη
από τον κοιτώνα της στου Άδη κατέβη τα παλάτια,
γιατί τέτοιο στάθηκε του Απόλλωνα το σχέδιο·
η οργή των τέκνων του Διός δεν πάει ποτέ χαμένη.
Αυτή τον περιφρόνησε πάνω στην αμυαλιά της
και μ᾽ άλλον άντρα ενώθηκε, κρυφά από τον γονιό της,
αφού πρωτύτερα με τον μακρύμαλλο Φοίβο είχε σμίξει.

15Και φέρνοντας στα σπλάχνα της του θεού το αμόλυντο σπέρμα, [επωδ. α]
δεν εκαρτέρεψε να ᾽ρθει στο νυφικό τραπέζι
ούτε των υμεναίων την πολύφωνη ιαχή ν᾽ ακούσει
που οι συνομήλικες οι φίλες της παρθένες
προς το βραδάκι, κατά το έθιμο, τους γλυκοτραγουδούνε.
20Αλλά κάποιον που μακριά της ήταν ερωτεύθη—
αυτό το παθαίνουνε πολλοί.
Μες στων ανθρώπων τις γενιές οι πιο ανέμυαλοι είναι
όσοι περιφρονούν τα κοντινά και ρίχνουν τη ματιά τους
στα μακρινά, και μ᾽ ελπίδες κούφιες τ᾽ άπιαστα κυνηγούνε.