ΚΡΕ. Εσύ τώρα που γέρνεις χάμου το κεφάλι
το ομολογείς ή αρνιέσαι πως εσύ ᾽σαι που έκανες αυτά;
ANT. Και λέω πως είμ᾽ εγώ κι ούτε τ᾽ αρνιέμαι ότι δεν είμαι.
ΚΡΕ. Πήγαινε τώρα εσύ όπου θέλεις, ελεύθερος, το κρίμα δεν σε βαραίνει.
(φεύγει ο Φύλαξ)
Εσύ όμως πες μου κι όχι με πολλά λόγια αλλά σύντομα,
ήξερες πως ήταν κηρυγμένο κανένας να μη κάνει αυτό που έκανες;
ANT. Το ήξερα, και πώς να μην το ξέρω αφού ήτανε γνωστό;
ΚΡΕ. Kαι πάλι είχες την τόλμη να παραβείς αυτόν τον νόμο;
450ANT. Δεν ήταν κανένας Δίας που μου τα ᾽χε προσταγμένα.
Ούτ᾽ η Δίκη που κατοικεί μαζί με τους κάτω θεούς
έβαλε τέτοιους νόμους στους ανθρώπους,
ούτε για τόσο μεγαλοδύναμες έπαιρνα τις προσταγές σου,
για να μπορείς τ᾽ άγραφα κι ασάλευτα δίκαια των θεών
να τα πατάς εσύ, πού εισαι θνητός, γιατί δεν είναι από σήμερον κι εχθές παρά πάντα αυτά ζουν
και κανείς δεν ξέρει πότε φανερωθήκαν.
Μήπως έπρεπε εγώ γι᾽ αυτά να δώσω λόγο στους θεούς, αφού δεν εφοβήθηκα
κανενός ανθρώπου γνώμη;
460Πως θα πέθαινα, το ήξερα καλά, και χωρίς εσύ να βάλεις να το κράξουν.
Κι αν πεθάνω πρώτ᾽ απ᾽ τον καιρό μου, κέρδος πάλι το λέω,
γιατ᾽ όποιος σαν κι εμένα ζει μες στα πολλά τα βάσανα πώς να μην είναι κερδεμένος σαν πεθάνει;
Έτσι κι εμένα δεν με πονείς που ᾽χω αυτό το ριζικό, παρά αν υπόφερνα άθαφτο να δω
τον νεκρό εκείνον που εγέννησε η μητέρα μου· τότε θα πονούσα· αυτά δεν μου πονούνε.
Κι αν σ᾽ εσένα τώρα φαίνομαι ανόητη για ό,τι κάνω,
470μπορώ να πω πως σ᾽ ανόητο φαίνομαι ανόητη.
ΧΟΡ. Φαίνεται το άγριο αίμα από άγριον πατέρα στο παιδί.
Δεν ξέρει αυτή να ζαρώνει μπρος στο κακό.

ΚΡΕ. Εσύ λοιπόν, που προς τη γη την κεφαλή σου γέρνεις,
το μαρτυράς πως το ᾽καμες, ή μήπως και τ᾽ αρνιέσαι;
ΑΝΤ. Και μαρτυρώ πως το ᾽καμα, και μήτε τ᾽ απαρνιούμαι.
ΚΡΕ. (στον Φύλακα)
Εσύ είσαι ελεύτερος λοιπόν· πήγαινε όπου σ᾽ αρέσει!
Εγλίτωσες πολύ φτηνά βαριά κατηγορία.
(Οι φύλακες φεύγουν βιαστικά)
Μα εσύ, μίλησε σύντομα, πες μου με λίγα λόγια·
ήξερες πως διαλάλησα κανείς να μην το κάμει;
ΑΝΤ. Το ᾽ξερα. Πώς μπορούσα δα εγώ να μην τ᾽ ακούσω;
ΚΡΕ. Και μολοντούτο τόλμησες τον νόμο να πατήσεις;
450ΑΝΤ. Ναι. Γιατί ο Δίας δεν ήτανε, μηδέ κι η Δικιοσύνη,
των κάτω θεών συντρόφισσα, που τα ᾽χαν διαλαλήσει,
που τέτοιους νόμους όρισαν αυτοί για τους ανθρώπους·
και δεν ενόμισα ποτέ τα διαλαλήματά σου
πως έχουν τέτοια δύναμη, που να μπορούν να ρίξουν
τους άγραφους κι αλάθευτους νόμους των αθανάτων.
Γιατί όχι σήμερα και χτες· αυτά θα ζούνε πάντα,
και πότε πρωτογίνηκαν κανένας δεν το ξέρει.
Εγώ λοιπόν δεν έπρεπε, για φόβο απ᾽ τους ανθρώπους,
απ᾽ τους θεούς να παιδευτώ. Γιατί πως θα πεθάνω
460το ᾽ξερα βέβαια —σα θνητή— και πριν το διαλαλήσεις.
Όμως κι αν πριν απ᾽ τον καιρό πεθάνω, το ᾽χω κέρδος.
Γιατί όποιος σαν εμένα ζει μέσα στη δυστυχία,
μήπως δεν έχει διάφορον αυτός όταν πεθάνει;
Κι αν είναι τέτοιο ριζικό να βρω, δεν το λυπούμαι·
Όμως αν άφηνα άθαφτον αυτόν τον πεθαμένο,
οπού μια μάνα και τους δυο μάς έχει γεννημένους,
για κείνο θα λυπόμουνα· γι᾽ αυτά όμως δεν λυπούμαι.
Αλλ᾽ αν εγώ σου φαίνομαι πως τώρα κάνω τρέλα,
470δεν ξέρω ποιός από τους δυο τρελός μπορεί για να ᾽ναι!
ΚΟΡ. Άγριο σαν του πατέρα της είναι το φυσικό της·
Κι αυτή — δεν ξέρει να λυγά μπροστά στη δυστυχία.