Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΠΙΝΔΑΡΟΣ

Ὀλυμπιονίκαις (2.21-2.40)


ὅταν θεοῦ Μοῖρα πέμπῃ [στρ. β]
ἀνεκὰς ὄλβον ὑψηλόν. ἕπεται δὲ λόγος εὐθρόνοις
Κάδμοιο κούραις, ἔπαθον αἳ μεγάλα·
πένθος δὲ πίτνει βαρύ
κρεσσόνων πρὸς ἀγαθῶν.
25ζώει μὲν ἐν Ὀλυμπίοις ἀποθανοῖσα βρόμῳ
κεραυνοῦ τανυέθειρα Σεμέλα, φιλεῖ
δέ νιν Παλλὰς αἰεί
27a{φιλέοντι δὲ Μοῖσαι}
καὶ Ζεὺς πατήρ, μάλα φιλεῖ δὲ παῖς ὁ κισσοφόρος·

λέγοντι δ᾽ ἐν καὶ θαλάσσᾳ [ἀντ. β]
μετὰ κόραισι Νηρῆος ἁλίαις βίοτον ἄφθιτον
30Ἰνοῖ τετάχθαι τὸν ὅλον ἀμφὶ χρόνον.
ἤτοι βροτῶν γε κέκριται
πεῖρας οὔ τι θανάτου,
οὐδ᾽ ἡσύχιμον ἁμέραν ὁπότε παῖδ᾽ ἀελίου
ἀτειρεῖ σὺν ἀγαθῷ τελευτάσομεν·
ῥοαὶ δ᾽ ἄλλοτ᾽ ἄλλαι
εὐθυμιᾶν τε μέτα καὶ πόνων ἐς ἄνδρας ἔβαν.

35οὕτω δὲ Μοῖρ᾽, ἅ τε πατρώϊον [ἐπῳδ. β]
τῶνδ᾽ ἔχει τὸν εὔφρονα πότμον, θεόρτῳ σὺν ὄλβῳ
ἐπί τι καὶ πῆμ᾽ ἄγει,
παλιντράπελον ἄλλῳ χρόνῳ·
ἐξ οὗπερ ἔκτεινε Λᾷον μόριμος υἱός
συναντόμενος, ἐν δὲ Πυθῶνι χρησθέν
40παλαίφατον τέλεσσεν.


όταν μια μοίρα θεϊκή μάς στέλνει [στρ. β]
ευτυχία ξεχωριστή και στα ψηλά μάς πάει. Ο λόγος
ταιριάζει στις εύθρονες
του Κάδμου κόρες, που έπαθαν πολλά,
και το βαρύ τους πένθος σβήνει
μπρος σε τρανότερα αγαθά.
25Έτσι, η μακροπλέξουδη Σεμέλη, που με του κεραυνού τον βρόντο
είχε πεθάνει, μαζί με τους Ολύμπιους τώρα ζει,
και πάντοτε την αγαπά η Παλλάδα,
ο Δίας ο πατέρας, και ο κισσοφόρος γιος της τη λατρεύει.

Και λεν πως μες στο πέλαγος, [αντ. β]
με τις θαλασσινές τις κόρες του Νηρέα, αθάνατη ζωή
30βρήκε η Ινώ για πάντα.
Αλήθεια, για τους θνητούς είν᾽ άγνωστο
πότε θα ᾽ρθουν το τέλος και η θανή τους,
κι ουδέ κανείς το ξέρει, όταν φανεί του Ήλιου η κόρη, η μέρα,
αν ήσυχη θε να τελειώσει, χωρίς η ευτυχία να ταραχθεί·
γιατί άλλοτε άλλα ρεύματα
από χαρές και πόνους βρίσκουν τους ανθρώπους.

35Έτσι και η Μοίρα, που φυλάει τη θεόσταλτη [επωδ. β]
την ευτυχία σαν πατρική κληρονομιά της γενιάς του,
φέρνει και κάποιο πάθημα
στο γύρισμα του χρόνου·
όπως τότε που ο μοιραίος του Λάιου γιος τον γονιό του
αντάμωσε και τη ζωή τού πήρε, κι έτσι εκπληρώθηκε
40ο χρησμός που δόθηκε από καιρό στην Πυθώ.


όταν η Μοίρα του θεού πάνω πολύ ψηλά [στρ. β]
σηκώνει την ευδαιμονία ενός ανθρώπου.
Κι αυτός ο λόγος πιάνει τις καλλίθρονες
του Κάδμου θυγατέρες, πὄπαθαν
μεγάλες συμφορές, μα το βαρύ τους πένθος
κάτω από δυνατότερα πέφτει αγαθά.
25Ζει ανάμεσα στου Ολύμπου τους θεούς,
αφού απ᾽ τον βρόντο πήε του κεραυνού
η ομορφοπλέξουδ᾽ η Σεμέλη
και πάντα η Αθηνά την αγαπά
κι ο Δίας πατέρας την παρ᾽ αγαπά
κι ο κισσοστέφανος την αγαπάει ο γιος της.

Λέγουν ακόμα πως μέσα στα κύματα [αντ. β]
μαζί με τις θαλασσοκόρες του Νηρέα
30έχει οριστεί και στην Ινώ ζωή άφθαρτη,
αιώνια πάντα· μα όσο για τους θνητούς
είναι άκριτο το τέρμα του θανάτου,
κι ούτε που ξέρομε ποτέ αν περάσομε
τη μέρα, που γεννιέται με τον ήλιο,
ειρηνική και μ᾽ ευτυχία ατάραχτη·
μα κάθε φορά κι άλλα ρέματα
πότε χαρές μάς φέρνουν, πότε πίκρες.

35Έτσι κι η Μοίρα που την καλορίζικη [επωδ. β]
την τύχη αυτής της γενεάς φυλάγει,
μια άλλη φορά και κάποια πισωδρόμητη
τους στέλνει συμφορά· από τότε
που απάντησε και σκότωσε ο μοιρόγραφτος
το Λάιο γιος του, για να βγάλει αληθινό
40τον παλιό πὄδωσε χρησμό η Πυθώνα.