(μπαίνει ο Κρέων)
ΚΡΕ. Ξέρετε πως με τα μοιριολόγια και τις φωνές
πριν να πεθάνει κανείς δεν θα τελείωνε,
αν χρησίμευαν να λέγονται.
Δεν την παίρνετε απ᾽ εδώ το γρηγορότερο;
Στο σκεπαστό μνήμα κλείστε την, καθώς είπα εγώ,
κι αφήστε τη μονάχη κι έρημη, και είτε θέλει ας πεθάνει
είτε ζώντας σε τέτοιο σπίτι μέσα ας παντρευτεί.
Εμείς είμαστ᾽ αθώοι σ᾽ αυτή την κόρη·
μόνον να κατοικεί δω πάνω
890υστερήθηκε.
ANT. Ω μνήμα, ω νυφιάτικο κρεβάτι μου,
ω βαθύσκαφτο σπίτι, που παντοτινά
θα με φυλάς, εκεί πάω νά ᾽βρω
τους δικούς μου, που οι περισσότεροί τους χάθηκαν
και τους εδέχθηκε η Φερσέφασσα μες στους νεκρούς,
τελευταία τους είμ᾽ εγώ και πάρα πολύ πιο άσχημά τους
κατεβαίνω, πριν να τελειώσω τη ζωή μου.
Όταν σας έρθω, μεγάλη ελπίδα θρέφω
πως θα μ᾽ αγαπάει ο πατέρας μου,
θα μ᾽ αγαπάς και συ, μητέρα,
και συ, κεφάλι μου αδελφικό,
900θα μ᾽ αγαπάς, αφού, όταν πεθάνατε,
εγώ σας έλουσα και σας εστόλισα
και στον τάφο σας επάνω έχυσα σπονδές,
και τώρα δα, Πολυνείκη μου, επειδή εσκέπασα
το σώμα σου, αυτά κερδίζω.
Ενώ εγώ καλά και δίκαια σ᾽ ετίμησα, για όσους είναι δίκαιοι.
Γιατί ποτέ, ούτε αν ήμουνα μητέρα με παιδιά
ούτε αν ο άντρας μου σάπιζε πεθαμένος,
δεν θα ᾽παιρνα επάνω μου αυτόν τον κόπο ενάντια στους πολίτες!
Τώρα, με ποιό δίκαιο τα λέω αυτά;
Γιατί άντρας θα μου ᾽ταν άλλος στη θέση του πεθαμένου
910και παιδί απ᾽ άλλον άντρα, σαν έχανα εκείνον·
τώρα όμως που ο πατέρας και η μητέρα μου κρύφτηκαν στον Άδη
δεν έχει να μου γεννηθεί ποτέ πια αδερφός,
και, επειδή από τέτοιο νόμο σε επροτίμησα εγώ,
ο Κρέων του φάνηκε πως είναι αμαρτία·
και θάρρητα τρομερή, ω τ᾽ αδελφούλη μου κεφάλι αγαπημένο,
και τώρα με σέρνει έτσι πιάνοντάς με απ᾽ τα χέρια,
ανύπαντρη και άψαλτη, χωρίς απ᾽ τον γάμο τίποτα ν᾽ απολάψω
κι ούτε παιδιά να θρέψω,
παρά έρημη από φίλους η άμοιρη
920στους λάκκους των πεθαμένων ζωντανή έρχομαι.
Και ποιό δίκιο των θεών παράβηκα
και τί μ᾽ ωφελεί εμένα τη δυστυχισμένη στους θεούς να σηκώσω τη ματιά μου,
ποιόν να φωνάξω σύμμαχο;
αφού κάνοντας πράξη θεοσεβούμενη απόχτησα να μ᾽ έχουν γι᾽ αθεόφοβη.
Μα αν αυτά είναι και για τους θεούς καλά,
τότε, αφού έπαθα, θα πω ότι αμάρτησα·
αν όμως εκείνοι έχουν την αμαρτία, να μην πάθουν περισσότερο κακό
απ᾽ όσα άδικα μου κάνουν.

ΚΡΕ. (απότομα στους οπλοφόρους)
Βέβαια, κι αν ωφελούσανε κλαημοί και μοιρολόγια,
κανείς δεν θα ᾽παυε ποτέ, που πρέπει να πεθάνει!
Μα σέρνετέ την γρήγορα· κι όπως εγώ σας είπα,
αφού την κλείσετε καλά μέσα σε υπόγειο τάφο,
άστε την μόνη κι έρημην, είτε για να πεθάνει
είτε να μείνει ζωντανή, εκεί βαθιά θαμμένη!
Κι έτσι κι εμείς δεν θα ᾽χομε το κρίμα αυτής της κόρης,
890μα βέβαια δεν θα ξαναρθεί πια στον απάνω κόσμο!
ΑΝΤ. Τάφε, κρεβάτι νυφικόν, ω κατοικία υπόγεια,
όπου θα μείνω πάντοτε, και θά ᾽βρω τους δικούς μου,
που εκεί τους περισσότερους η Περσεφόνη εδέχτη,
και κατεβαίνω εγώ υστερνή, χειρότερα κι απ᾽ όλους,
πριν σωριαστούν οι μέρες μου και πριν απ᾽ τον καιρό μου!
Μα αφού θα πάγω τώρα εκεί, βέβαια θαρρώ κι ελπίζω
πως θενα φτάσω αγαπητή σε μάνα και πατέρα,
κι αγαπητή σε σένανε, ω φίλτατε αδερφέ μου!
900Γιατί κι αφού πεθάνατε, με τα δικά μου χέρια
σας έλουσα, σας στόλισα, στους τάφους σας απάνω
έχυσα εγώ τριπλές σπονδές· και τώρα, Πολυνείκη,
φροντίζοντας το σώμα σου, πληρώνομαι με τέτοια.
Κι όμως οι φρόνιμοι θα πουν πως φρόνιμα έχω κάμει.
Αλλά δεν θα ᾽παιρνα ποτές, ενάντια στους πολίτες,
μια τέτοια πράξη απάνω μου, κι ούτε και για παιδί μου
κι ούτε και για τον άντρα μου. Κι άκουσε για ποιό λόγο.
Αν έχανα τον άντρα μου, θα ᾽βρισκα κι άλλον άντρα,
910και το παιδί μου αν έχανα, θα μου γεννιούνταν άλλο.
Μα αφού στον Άδη κρύφτηκαν η μάνα μου, ο πατέρας,
δεν θα μπορούσε πια αδερφός ποτέ να μου γεννιούνταν.
Εγώ που σε προτίμησα λοιπόν για τέτοιο λόγο,
φάνηκα πως αμάρτησα στον Κρέοντα εδώ τούτον,
και φοβερά πως τόλμησα, ω ποθητό μου αδέρφι.
Κι από τα χέρια μ᾽ έπιασε και τώρα έτσι με σέρνει,
χωρίς κι εγώ να το χαρώ το νυφικό κρεβάτι,
χωρίς κι ούτε να παντρευτώ, κι ούτε παιδιά να θρέψω·
κι έτσι από φίλους έρημη, εγώ η δυστυχισμένη,
920πηγαίνω τώρα ζωντανή κάτω στους πεθαμένους.
Ποιός είναι ο νόμος των θεών οπὄχω πατημένον;
Τί μ᾽ ωφελεί τη δύστυχη τους θεούς πια να κοιτάζω;
Ποιόν να φωνάξω τώρα εγώ, ποιόν για να με βοηθήσει,
αφού απ᾽ τη θεοσέβειά μου, που ασέβησα μου λένε;
Αλλ᾽ αν οι αθάνατοι θεοί κι αυτοί με κατακρίνουν,
τότε κι εγώ τη δέχομαι μια τέτοια τιμωρία·
Μα αν τούτοι κριματίζονται, τότε κι αυτοί ας μην πάθουν
άλλα αδικότερα κακά παρ᾽ όσα εγώ παθαίνω!