Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7
Λέξη: "θανόντος"
- ΑΙΣΧ Αγ 843 ἦν ἐμοὶ σειραφόρος, | εἴτ᾽ οὖν θανόντος εἴτε καὶ ζῶντος πέρι | λέγω. τὰ δ᾽ ἄλλα
- ΑΙΣΧ Ευμ 648 δ᾽ ἐπειδὰν αἷμ᾽ ἀνασπάσῃ κόνις | ἅπαξ θανόντος, οὔτις ἔστ᾽ ἀνάστασις. | τούτων
- ΑΙΣΧ Χο 151 ἐπανθίζειν νόμος, | παιᾶνα τοῦ θανόντος ἐξαυδωμένας. | ἵετε δάκρυ καναχὲς ὀλόμενον
- ΑΙΣΧ Χο 248 ἰδοῦ δὲ γένναν εὖνιν αἰετοῦ πατρός, | θανόντος ἐν πλεκταῖσι καὶ σπειράμασιν | δεινῆς
- ΑΙΣΧ Χο 323 Ἀτρείδαις. | τέκνον, φρόνημα τοῦ θανόντος οὐ δαμά- | ζει πυρὸς μαλερὰ γνάθος,
- ΕΥΡ Αλκ 535 οἴκοις σοῖσιν ὤλεσεν βίον; | πατρὸς θανόντος ἐνθάδ᾽ ὠρφανεύετο. | φεῦ.
- ΕΥΡ Ανδρ 101 οὐδέν᾽ ὄλβιον βροτῶν, | πρὶν ἂν θανόντος τὴν τελευταίαν ἴδῃς | ὅπως περάσας ἡμέραν
- ΕΥΡ Ανδρ 340 μου κτενεῖτε; κᾆτα πῶς πατὴρ | τέκνου θανόντος ῥᾳδίως ἀνέξεται; | οὐχ ὧδ᾽ ἄνανδρον
- ΕΥΡ Ελ 350 τὸν ὑδρόεντι δόνακι χλωρὸν | Εὐρώταν, θανόντος | εἰ βάξις ἔτυμος ἀνδρὸς
- ΕΥΡ Ελ 839 τοίνυν δεξιᾶς ἐμῆς θίγε. | ψαύω, θανόντος σοῦ τόδ᾽ ἐκλείψειν φάος. | κἀγὼ
- ΕΥΡ Ηλ 1325 κατάραι. | βάλε, πρόσπτυξον σῶμα· θανόντος δ᾽ | ὡς ἐπὶ τύμβωι καταθρήνησον.
- ΕΥΡ Ηρακλ 467 γὰρ γέροντος ἀνδρὸς Εὐρυσθεῖ πλέον | θανόντος; ἀλλὰ τούσδε βούλεται κτανεῖν.
- ΕΥΡ Ιππ 1031 πόντος μήτε γῆ δέξαιτό μου | σάρκας θανόντος, εἰ κακὸς πέφυκ᾽ ἀνήρ. | τί δ᾽ ἥδε
- ΕΥΡ ΙΤαυ 558 οἶκος. ὡς τί δὴ θέλων; | πατρὸς θανόντος τήνδε τιμωρούμενος. | φεῦ· ὡς εὖ κακὸν
- ΕΥΡ ΙΤαυ 567 χάριν ἄχαριν ἀπώλετο. | ὁ τοῦ θανόντος δ᾽ ἔστι παῖς Ἄργει πατρός; | ἔστ᾽, ἄθλιός
- ΕΥΡ ΙΤαυ 674 δοὺς ἄμεινον ἂν μάθοις. | αἰσχρὸν θανόντος σοῦ βλέπειν ἡμᾶς φάος, | κοινῇ τ᾽
- ΟΜ Ιλ 8.476 στείνει ἐν αἰνοτάτῳ περὶ Πατρόκλοιο θανόντος· | ὣς γὰρ θέσφατόν ἐστι· σέθεν δ᾽
- ΟΜ Ιλ 17.120 «Αἶαν, δεῦρο, πέπον, περὶ Πατρόκλοιο θανόντος | σπεύσομεν, αἴ κε νέκυν περ
- ΟΜ Ιλ 17.182 σχήσω ἀμυνέμεναι περὶ Πατρόκλοιο θανόντος.» | Ὣς εἰπὼν Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν
- ΟΜ Ιλ 17.379 Θρασυμήδης Ἀντίλοχός τε, | Πατρόκλοιο θανόντος ἀμύμονος, ἀλλ᾽ ἔτ᾽ ἔφαντο | ζωὸν ἐνὶ
- ΟΜ Ιλ 17.538 «ἦ δὴ μὰν ὀλίγον γε Μενοιτιάδαο θανόντος | κῆρ ἄχεος μεθέηκα χερείονά περ
- ΟΜ Ιλ 18.195 ἔγχεϊ δηϊόων περὶ Πατρόκλοιο θανόντος.» | Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε ποδήνεμος ὠκέα
- ΟΜ Ιλ 21.28 ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος. | τοὺς ἐξῆγε θύραζε τεθηπότας ἠΰτε
- ΟΜ Ιλ 23.70 οὐ μέν μευ ζώοντος ἀκήδεις, ἀλλὰ θανόντος· | θάπτέ με ὅττι τάχιστα, πύλας Ἀΐδαο
- ΟΜ Ιλ 24.16 τρὶς δ᾽ ἐρύσας περὶ σῆμα Μενοιτιάδαο θανόντος | αὖτις ἐνὶ κλισίῃ παυέσκετο, τὸν
- ΟΜ Οδ 17.115 οὔ ποτ᾽ ἔφασκε | ζωοῦ οὐδὲ θανόντος ἐπιχθονίων τευ ἀκοῦσαι, | ἀλλά μ᾽ ἐς Ἀτρεΐδην,
- ΟΜ Οδ 17.312 «καὶ λίην ἀνδρός γε κύων ὅδε τῆλε θανόντος. | εἰ τοιόσδ᾽ εἴη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ
- ΟΜ Οδ 24.77 μίγδα δὲ Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντος, | χωρὶς δ᾽ Ἀντιλόχοιο, τὸν ἔξοχα τῖες
- ΠΙΝΔ Πυθ 8.53 πράξει. μόνος γὰρ ἐκ Δαναῶν στρατοῦ | θανόντος ὀστέα λέξαις υἱοῦ, τύχᾳ θεῶν
- ΣΟΦ Αι 1016 Αἴας, ἢ δόλοισιν, ὡς τὰ σὰ | κράτη θανόντος καὶ δόμους νέμοιμι σούς. | τοιαῦτ᾽ ἀνὴρ
- ΣΟΦ Αι 1023 δ᾽ ὠφελήσιμα. | καὶ ταῦτα πάντα σοῦ θανόντος ηὑρόμην. | οἴμοι, τί δράσω; πῶς σ᾽
- ΣΟΦ Αι 1068 μὴ ᾽δυνήθημεν κρατεῖν, | πάντως θανόντος γ᾽ ἄρξομεν, κἂν μὴ θέλῃς, | χερσὶν
- ΣΟΦ Αι 1266 φεῦ, τοῦ θανόντος ὡς ταχεῖά τις βροτοῖς | χάρις διαρρεῖ καὶ προδοῦσ᾽ ἁλίσκεται,
- ΣΟΦ Αντ 1303 βλέφαρα, κωκύσασα μὲν | τοῦ πρὶν θανόντος Μεγαρέως κενὸν λέχος, | αὖθις δὲ τοῦδε,
- ΣΟΦ Ηλ 102 σοῦ, πάτερ, οὕτως | ἀδίκως οἰκτρῶς τε θανόντος. | ἀλλ᾽ οὐ μὲν δὴ
- ΣΟΦ Ηλ 774 γε. πῶς γὰρ ἂν μάτην λέγοις; | εἴ μοι θανόντος πίστ᾽ ἔχων τεκμήρια | προσῆλθες,
- ΣΟΦ Ηλ 792 ἔχει καλῶς ἔχει. | ἄκουε, Νέμεσι τοῦ θανόντος ἀρτίως. | ἤκουσεν ὧν δεῖ κἀπεκύρωσεν
- ΣΟΦ Ηλ 969 πρῶτον μὲν εὐσέβειαν ἐκ πατρὸς κάτω | θανόντος οἴσῃ τοῦ κασιγνήτου θ᾽ ἅμα· | ἔπειτα
- ΣΟΦ Ηλ 1114 σμικρὰ λείψαν᾽ ἐν βραχεῖ | τεύχει θανόντος, ὡς ὁρᾷς, κομίζομεν. | οἲ ᾽γὼ τάλαινα,
- ΣΟΦ ΟΚ 1555 κἀπ᾽ εὐπραξίᾳ | μεμνῇσθέ μου θανόντος εὐτυχεῖς ἀεί.
- ΣΟΦ ΟΤ 106 οὐ γὰρ εἰσεῖδόν γέ πω. | τούτου θανόντος νῦν ἐπιστέλλει σαφῶς | τοὺς αὐτοέντας
- ΣΟΦ ΟΤ 566 πέλας. | ἀλλ᾽ οὐκ ἔρευναν τοῦ θανόντος ἔσχετε; | παρέσχομεν, πῶς δ᾽ οὐχί; κοὐκ
- ΣΟΦ ΟΤ 821 ἀρὰς ὁ προστιθείς. | λέχη δὲ τοῦ θανόντος ἐν χεροῖν ἐμαῖν | χραίνω, δι᾽ ὧνπερ
- ΣΟΦ Τραχ 579 ὦ φίλαι, δόμοις γὰρ ἦν | κείνου θανόντος ἐγκεκλῃμένον καλῶς, | χιτῶνα τόνδ᾽ ἔβαψα,
- ΣΟΦ Τραχ 1222 σ᾽ ἐπισκήπτω, τέκνον· | ταύτην, ἐμοῦ θανόντος, εἴπερ εὐσεβεῖν | βούλῃ, πατρῴων
- ΣΟΦ Φιλ 350 ναυστολεῖν ταχύ, | μάλιστα μὲν δὴ τοῦ θανόντος ἱμέρῳ, | ὅπως ἴδοιμ᾽ ἄθαπτον· οὐ γὰρ
