Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7
Αποτελέσματα για: "Δ"
- δυστυχοῦντες (4)
- ΑΙΣΩΠ Μυθ 112.1 πολλοὶ διὰ τὴν ἑαυτῶν ἀβουλίαν δυστυχοῦντες τὴν αἰτίαν ἐπὶ τοὺς θεοὺς
- ΘΟΥΚ 6.16.4 ξυμφορᾶς ἰσομοιρεῖ· ἀλλ᾽ ὥσπερ δυστυχοῦντες οὐ προσαγορευόμεθα, ἐν τῷ ὁμοίῳ τις
- ΙΣΟΚΡ 10.68 ὥστε τὸν μὲν ἐπέκεινα χρόνον οἱ δυστυχοῦντες ἐν τοῖς βαρβάροις τῶν Ἑλληνίδων
- ΙΣΟΚΡ 4.167 καὶ μὴ πάντα τὸν χρόνον δυστυχοῦντες διαγάγωσιν. ἱκανὸς γὰρ ὁ παρεληλυθώς, ἐν ᾧ
- δυστυχοῦντι (2)
- ΑΡΙΣΤ ΗΝικ 1176a ἄν, φυτῶν ζῶντι βίον, καὶ τῷ δυστυχοῦντι τὰ μέγιστα. εἰ δὴ ταῦτα
- ΣΤΟΒ 3.1.172γ γὰρ ἅπαξ λυπήσει, τὸ δὲ ἀεί. Τῷ δυστυχοῦντι μὴ ἐπιγέλα. Τραχέσιν ἥσυχον σεαυτὸν
- δυστυχοῦντί (1)
- ΕΥΡ Ηλ 605 ἐχθροὺς ἐμούς; | ὦ τέκνον, οὐδεὶς δυστυχοῦντί σοι φίλος. | εὕρημα γάρ τοι χρῆμα
- δυστυχοῦντος (1)
- ΑΙΣΧ Πρ 508 καιροῦ πέρα, | σαυτοῦ δ᾽ ἀκήδει δυστυχοῦντος· ὡς ἐγὼ | εὔελπίς εἰμι τῶνδέ σ᾽ ἐκ
- δυστυχούντων (5)
- ΑΙΣΧ Ικ 349 μεῖζον αὔξεται βροτοῖς. | καὶ δυστυχούντων γ᾽ εὐμαρὴς ἀπαλλαγή. | πῶς οὖν πρὸς
- ΑΙΣΩΠ Μυθ 49.1 ὁ λόγος λεχθείη ἂν ἐπ᾽ ἀνδρῶν δυστυχούντων,οἵτινες ἀπορούμενοι εὔχονται εὑρεῖν,
- ΓΟΡΓ ΠαλΑπ 32 τοῖς εὐτυχοῦσιν οὐ φθονερός, τῶν δυστυχούντων οἰκτίρμων· οὔτε πενίας ὑπερορῶν,
- ΙΣΟΚΡ 4.184 ἐλάττονος δ᾽ ἀξίοις τῶν παρ᾽ ἡμῖν δυστυχούντων;ἐπὶ τίνας δὲ στρατεύειν [μᾶλλον]
- ΠΛ Πολ 399c δύο ἁρμονίας, βίαιον, ἑκούσιον, δυστυχούντων,εὐτυχούντων, σωφρόνων, ἀνδρείων
- δυστυχοῦς (1)
- ΙΣΟΚΡ Επιστ 2.9 μηδ᾽ ἁμιλλᾶσθαι τοῖς ἢ βίου δυστυχοῦς ἀπαλλαγῆναι βουλομένοις ἢ μισθοφορᾶς
- δυστυχοῦσ᾽ (1)
- ΕΥΡ Ηρακλ 235 οἵδε γὰρ πατρὸς | ἐσθλοῦ γεγῶτες δυστυχοῦσ᾽ ἀναξίως.
- δυστυχοῦσι (3)
- ΑΙΣΩΠ Μυθ 114.1 καιρῶν μεταβολὰς τὰ μέγιστα δυστυχοῦσι. .
- ΕΥΡ Αλκ 1016 θεοῖς ἐλειψάμην | σπονδὰς ἐν οἴκοις δυστυχοῦσι τοῖσι σοῖς. | καὶ μέμφομαι μέν,
- ΕΥΡ Ιππ 287 καὶ σύ μοι ξυμμαρτυρῆις | οἵα πέφυκα δυστυχοῦσι δεσπόταις. | ἄγ᾽, ὦ φίλη παῖ, τῶν
- δυστυχοῦσιν (7)
- ΑΙΣΩΠ Μυθ 118.1 ἐπιχειροῦντες εἰκότως δυστυχοῦσιν. .
- ΑΙΣΩΠ Μυθ 144.1 ἐπιβαλλόμενοι εἰκότως δυστυχοῦσιν. .
- ΑΙΣΩΠ Μυθ 195.1 ἐφίενται, καὶ τὰ μέγιστα δυστυχοῦσιν. .
- ΑΙΣΩΠ Μυθ 198.1 ἐπιχειροῦντες εἰκότως δυστυχοῦσιν. .
- ΕΥΡ ΗρΜαιν 1225 θέλει, | συμπλεῖν δὲ τοῖς φίλοισι δυστυχοῦσιν οὔ. | ἀνίστασ᾽, ἐκκάλυψον ἄθλιον κάρα,
- ΘΟΥΚ 5.46.1 τὴν εὐπραγίαν, ἐκείνοις δὲ δυστυχοῦσιν ὅτι τάχιστα εὕρημα εἶναι διακινδυνεῦσαι.
- ΙΣΟΚΡ 4.41 μήτε τοῖς εὐδαιμονοῦσιν μήτε τοῖς δυστυχοῦσιν ἐν ταῖς αὑτῶν ἀχρήστως ἔχειν,
- δυστυχῶ (3)
- ΑΙΣΧ Πρ 345 ἐκποδὼν ἔχων· | ἐγὼ γὰρ οὐκ εἰ δυστυχῶ, τοῦδ᾽ εἵνεκα | θέλοιμ᾽ ἂν ὡς πλείστοισι
- ΕΥΡ Εκ 429 εἰ ζῇ γ᾽· ἀπιστῶ δ᾽· ὧδε πάντα δυστυχῶ. | ζῇ καὶ θανούσης ὄμμα συγκλῄσει τὸ σόν.
- ΣΟΦ Αι 692 τάχ᾽ ἄν μ᾽ ἴσως | πύθοισθε, κεἰ νῦν δυστυχῶ, σεσωμένον.
- δυστυχῶν (6)
- ΑΡΙΣΤ ΗΝικ 1171b δεῖ τῶν κακῶν, ὅθεν τὸ «ἅλις ἐγὼ δυστυχῶν». μάλιστα δὲ παρακλητέον ὅταν
- ΔΙΟΓ ΛΑΕΡΤ 1.98 ἀθάνατοι· εὐτυχῶν μὲν μέτριος ἴσθι, δυστυχῶν δὲ φρόνιμος· φίλοις εὐτυχοῦσι καὶ
- ΕΥΡ Ανδρ 420 ἄπειρος ὢν ψέγει, | ἧσσον μὲν ἀλγεῖ, δυστυχῶν δ᾽ εὐδαιμονεῖ. | ᾤκτιρ᾽ ἀκούσασ᾽·
- ΛΟΥΚ Τιμ 9 ἀμελητέος· εἰκότως γὰρ ἠγανάκτει δυστυχῶν·ἐπεὶ καὶ ὅμοια ποιήσομεν τοῖς
- ΣΟΦ ΟΚ 402 θύρασι κειμένου; | κείνοις ὁ τύμβος δυστυχῶν ὁ σὸς βαρύς. | κἄνευ θεοῦ τις τοῦτό
- ΣΤΟΒ 3.1.172η ἀλλὰ καὶ τοὺς μέλλοντας κώλυε. Δυστυχῶν κρύπτε, ἵνα μὴ τοὺς ἐχθροὺς εὐφράνῃς.
- δυστυχῶς (3)
- ΑΙΣΧ Αγ 1660 δεχοίμεθ᾽ ἄν, | δαίμονος χηλῇ βαρείᾳ δυστυχῶς πεπληγμένοι. | ὧδ᾽ ἔχει λόγος
- ΕΥΡ Ανδρ 576 δὲ μή, θανούμεθα | αἰσχρῶς μὲν ὑμῖν, δυστυχῶς δ᾽ ἐμοί, γέρον. | χαλᾶν κελεύω δεσμὰ
- ΕΥΡ Κυκλ 93 καὶ Κυκλωπίαν γνάθον | τὴν ἀνδροβρῶτα δυστυχῶς ἀφιγμένοι. | ἀλλ᾽ ἥσυχοι γίγνεσθ᾽,
- δυσφάτῳ (1)
- ΑΙΣΧ Αγ 1152 ματαίους δύας; | τὰ δ᾽ ἐπίφοβα δυσφάτῳ κλαγγᾷ | μελοτυπεῖς ὁμοῦ τ᾽ ὀρθίοις ἐν νόμοις.
- δυσφημεῖν (2)
- ΕΥΡ Ηρακλ 600 καὶ θανοῦσ᾽ ἔσηι πολύ. | καὶ χαῖρε· δυσφημεῖν γὰρ ἅζομαι θεὰν | ἧι σὸν κατῆρκται
- ΠΛΟΥΤ Νικ 13.2 Ἀθηναῖοι· τὰ δ᾽ ἐναντία φοβούμενοι δυσφημεῖν ἔκρυπτον.
- δυσφημεῖς (2)
- ΕΥΡ Εκ 181 οἴμοι τέκνον. | τί με δυσφημεῖς; φροίμιά μοι κακά. | αἰαῖ σᾶς ψυχᾶς.
- ΣΟΦ Ηλ 1182 οὔτοι ποτ᾽ ἄλλην ἢ ᾽μὲ δυσφημεῖς, ξένε. | φεῦ τῆς ἀνύμφου δυσμόρου τε σῆς
- δυσφημίαις (1)
- ΣΟΦ Φιλ 10 κατεῖχ᾽ ἀεὶ πᾶν στρατόπεδον δυσφημίαις, | βοῶν, στενάζων. ἀλλὰ ταῦτα μὲν τί δεῖ
- δυσφήμοιο (1)
- ΗΣ Εργ 735 ἀλλ᾽ ἀλέασθαι. | μηδ᾽ ἀπὸ δυσφήμοιο τάφου ἀπονοστήσαντα | σπερμαίνειν γενεήν, ἀλλ᾽
- δύσφημον (1)
- ΠΛ ΙππΜ 293a Τί δέ; τὸ ἐρομένου ἑτέρου φάναι ταῦτα οὕτως ἔχειν οὐ πάνυ δύσφημον; | Ἴσως.
- δύσφημος (1)
- ΕΥΡ Ανδρ 1144 ἐξόδους. | κραυγὴ δ᾽ ἐν εὐφήμοισι δύσφημος δόμοις | πέτραισιν ἀντέκλαγξ᾽· ἐν εὐδίᾳ
- δυσφήμους (1)
- ΕΥΡ Εκ 194 μάνυσον, μᾶτερ. | αὐδῶ, παῖ, δυσφήμους φήμας· | ἀγγέλλουσ᾽ Ἀργείων δόξαι
