[3.26.1] Ο Δάφνης έγινε έξω φρενών όταν τ᾽ άκουσε, κάθισε κι έκλαψε λέγοντας ότι θα πεθάνει αν η Χλόη πάψει να βόσκει — κι όχι μονάχα αυτός ο ίδιος, αλλά και τα πρόβατα που θα χάσουν τέτοια βοσκοπούλα. Κατόπι ωστόσο ξαναπήρε θάρρος. Θα δοκίμαζε να πείσει τον πατέρα της, θα ᾽ταν κι εκείνος ένας από τους υποψηφίους και μάλιστα μ᾽ ελπίδες να ξεπεράσει πολύ τους άλλους. [3.26.2] Ένα πράμα τον σκότιζε: ότι ο Λάμων δεν ήταν πλούσιος· ήταν το μόνο που περιόριζε την αισιοδοξία του. Μολοτούτο αποφάσισε να κάνει την πρότασή του, κι η Χλόη συμφώνησε. Στο Λάμωνα δεν τόλμησε να πει τίποτα, στη Μυρτάλη όμως ξεθαρρεύτηκε να μιλήσει για τον έρωτά του και να κάνει λόγο για γάμο. Τούτη πάλι το ᾽πε τη νύχτα στο Λάμωνα, [3.26.3] που τ᾽ άκουσε με δυσαρέσκεια και την αποπήρε, ότι προξενεύει κόρη βοσκών στο παιδί τους, ενώ τα φασκιά του υπόσχονταν μεγάλο ριζικό και αν έβρισκε την αληθινή του οικογένεια, κι ελεύθερους θα τους έκανε και νοικοκύρηδες σε πιο μεγάλα κτήματα. Η Μυρτάλη ωστόσο φοβήθηκε μήπως ο Δάφνης, ερωτευμένος καθώς ήταν, δοκίμαζε να σκοτωθεί αν απελπιζόταν ολότελα για το γάμο. Γι᾽ αυτό το λόγο του ᾽δωσε άλλη εξήγηση για τις αντιρρήσεις του Λάμωνος: [3.26.4] «Είμαστε φτωχοί, παιδί μου, και χρειαζόμαστε νύφη με κάποια προίκα. Εκείνοι όμως είναι πλούσιοι και θέλουν πλούσιους γαμπρούς. Σύρε λοιπόν να πείσεις τη Χλόη, κι εκείνη τον πατέρα της, να μην έχει μεγάλες απαιτήσεις και να σας παντρέψει. Πάντως σ᾽ αγαπάει κι αυτή και προτιμάει να κοιμάται με άντρα φτωχό, αλλά ωραίο, παρά μ᾽ έναν πλούσιο πίθηκο».
[3.27.1] Η Μυρτάλη φανταζόταν πως ο Δρύας ποτέ δε θα συμφωνούσε σε τούτα, μιας κι είχε γαμπρούς πιο πλούσιους, και πίστευε πως αυτός ήταν ένας εύσχημος τρόπος για να ματαιωθεί ο γάμος. Τα λόγια της δεν έδιναν αφορμή για παράπονο στον Δάφνη· καθώς όμως του ᾽λειπαν πολλά για να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Δρύα, έκανε ό,τι κάνουν συνήθως οι φτωχοί ερωτευμένοι: έκλαψε και παρακάλεσε τις Νύμφες να τον βοηθήσουν. [3.27.2] Και τη νύχτα που κοιμόταν εκείνες του παρουσιάστηκαν με την ίδια μορφή, όπως και πρωτύτερα, κι η πιο μεγάλη του είπε: «Για το γάμο της Χλόης φροντίζει άλλος θεός. Εμείς ωστόσο θα σου δώσουμε δώρα, που θα γλυκάνουν τον Δρύα. [3.27.3] Το καράβι των νεαρών από τη Μήθυμνα, που του ᾽χαν φάει τότε το παλαμάρι οι γίδες σου, τη μέρα εκείνη το ᾽σπρωξε ο άνεμος μακριά απ᾽ τη στεριά. Τη νύχτα όμως φύσηξε αέρας απ᾽ τη θάλασσα και το ᾽ριξε στα βράχια του κάβου. [3.27.4] Το ίδιο το καράβι καταστράφηκε, καθώς και πολλά πράματα που ήταν μέσα, αλλά ένα σακούλι με τρεις χιλιάδες δραχμές το έβγαλε το κύμα στο γιαλό, και βρίσκεται σκεπασμένο από φύκια κοντά σ᾽ ένα ψόφιο δελφίνι — γι᾽ αυτό και δεν το σίμωσε κανένας περαστικός, μιας κι όλοι αποφεύγουν τη βρώμα του ψοφιμιού. [3.27.5] Εσύ όμως να πας, να το μαζέψεις και να το δώσεις. Σου αρκεί τώρα να μη σε λογαριάζουν για φτωχό· αργότερα θα γίνεις και πλούσιος».
[3.28.1] Αυτά είπαν, και χάθηκαν μαζί με τη νύχτα. Σαν ξημέρωσε, πετάχτηκε ο Δάφνης χαρούμενος κι οδήγησε τις γίδες στη βοσκή με πολλή βιασύνη. Αφού φίλησε τη Χλόη και προσκύνησε τις Νύμφες, κατέβηκε στη θάλασσα, τάχα πως ήθελε να βρέξει το κορμί του, και περπάτησε στην άμμο της ακρογιαλιάς ψάχνοντας τις τρεις χιλιάδες. [3.28.2] Δεν του μελλόταν, καθώς φάνηκε, να κοπιάσει και πολύ: ένιωσε τη βρώμα του δελφινιού που σάπιζε ριγμένο στην ακρογιαλιά, και με τη μυρωδιά για οδηγό σίμωσε ευθύς, παραμέρισε τα φύκια και βρήκε το σακούλι γεμάτο ασήμι. [3.28.3] Το μάζεψε και το ᾽βαλε στο ταγάρι του, πριν φύγει όμως ευλόγησε τις Νύμφες και την ίδια τη θάλασσα: αν κι ήταν γιδοβοσκός, έβρισκε τώρα τη θάλασσα γλυκύτερη από τη στεριά μιας και τον βοηθούσε να παντρευτεί τη Χλόη.