ΙΦΙ. Ακούστε, ξένοι· κάποια σκέψη μού ήρθε,
ωφέλιμη για σας, μα και για μένα.
580Κι η ωφέλεια τότε δα καλύτερη είναι,
όταν αρέσει σε όλους το ίδιο πράγμα.
Θα ᾽θελες, αν ελεύθερο σ᾽ αφήσω,
να δώσεις στο Άργος, στους εκεί δικούς μου,
ένα από μένα μήνυμα, ένα γράμμα;
Το ᾽γραψε ένας αιχμάλωτος, που με είχε
συμπονέσει, γιατ᾽ ήξερε αυτός ότι
δε δίνει φόνο το δικό μου χέρι,
πως το έθιμο τα θύματα ζητάει
της θεάς, που τέτοια πράξη ορθή την κρίνει.
Δεν είχα όμως κανέναν που να πάει
στ᾽ Αργός ξανά μ᾽ αυτό μου το μαντάτο
590και, αφού σωθεί, το γράμμα μου να δώσει
σ᾽ ένα δικό μου. Εσύ, μια κι είσαι, ως δείχνεις,
από γενιά, και ξέρεις τη Μυκήνα
κι αυτόν που θέλω, σώσε τη ζωή σου·
θα λάβεις πλερωμή που αξίζει: για ένα
γράμμα, βάρος μικρό, τη σωτηρία.
Κι αυτός, αφού τ᾽ ορίζει η πόλη, ας μείνει
χώρια από σε, της θεάς να γίνει θύμα.
ΟΡΕ. Όσα είπες, όλα ωραία, εχτός από ένα·
τούτου η σφαγή είν᾽ αβάσταχτη για μένα.
Το πλοίο των συμφορών το ᾽χω αρματώσει
600εγώ· κι αυτός συνταξιδεύει μόνο
για βοηθός μου. Λοιπόν δεν είναι δίκιο,
με το χαμό του φίλου για όρο, χάρες
να κάνω κι έτσι εγώ να ξεγλιστρήσω.
Μα ας γίνει αλλιώς· σ᾽ αυτόν το γράμμα δώσε·
στ᾽ Αργός θα πάει, κι ό,τι ζητάς θα το ᾽χεις·
κι εμένα ας με σκοτώσει όποιος το θέλει·
Πολλή ντροπή, τους φίλους σου να ρίχνεις
σε συμφορές και να γλιτώνεις ο ίδιος!
Κι η ζωή ενός φίλου όπως αυτός δεν είναι
λιγότερο ακριβή από τη δική μου.
ΙΦΙ. Ω ευγενικιά ψυχή! Μεγάλης ρίζας
610θα ᾽σαι βλαστός· στους φίλους τέλειος φίλος·
μακάρι κι ο αδερφός που᾽ χω αφησμένον
να σου μοιάζει· γιατί και εγώ έχω, ξένοι,
αδερφό, που μονάχα δεν τον βλέπω.
Κι αφού το θέλεις, τούτον με το γράμμα
θα στείλουμε, κι εσύ ας πεθάνεις· τόση
αφού σ᾽ αυτό έχεις κιόλας προθυμία.