ΑΛΚ. Τί μέλλεις, έχοντας το λογικό χαμένο,
710έρμην έτσι να με αφήσεις με τα παιδιά μου;
ΙΟΛ. Τα παιδιά εσύ κοίταζε· οι άντρες πολεμούνε!
ΑΛΚ. Και πώς εγώ θέλει σωθώ, εάν εσύ πεθάνεις;
ΙΟΛ. Τα εγγόνια σου, που θ᾽ απομείνουν, θα φροντίσουν.
ΑΛΚ. Κι αν —άμποτες μη γίνει— βρουν την ίδιαν τύχη;
ΙΟΛ. Μη φοβάσαι, οι ξένοι αυτοί δεν θα σε προδώσουν.
ΑΛΚ. Αυτοί ᾽ναι η μοναχή μου ελπίδ᾽, άλλην δεν έχω.
ΙΟΛ. Ξέρω κι ο Δίας φροντίζει για τα βάσανά σου!
ΑΛΚ. Δεν θα μου φύγει για τον Δία άσκημος λόγος·
μα, αν είναι δίκιος για τα μένα, ο ίδιος το ξέρει!
720ΘΕΡ. Εδώ μια ολάκαιρ᾽ είναι αρματωσιά, τη βλέπεις,
μα δεν προφταίνεις το κορμί σου να το κρύψεις
μ᾽ αυτήν· τι η μάχ᾽ είναι κοντά· και μισεί ο Άρης
τους αργοπόρηδες· κι αν το βάρος των όπλων
φοβίζει σε, τώρ᾽ άνοπλος σύρε και μέσα
στη γραμμή ντύσου τα· ώς εκεί εγώ σου τα φέρνω.
ΙΟΛ. Καλά μιλείς· και μια στα χέρια σου είναι τα όπλα,
κουβάλησέ μου τα και μες στην απαλάμη
βάλε μου την οξιά κι απ᾽ το ζερβί βραχιόνι
πιάσε με, το ποδάρι μου καλά οδηγώντας.
ΘΕΡ. Τί; τώρα οπλίτην άνθρωπον θα σε νταντέψω;
730ΙΟΛ. Γιατί ᾽ναι πάντοτε οιωνός το πρώτο βήμα.
ΘΕΡ. Ας ήσουν τόσο δυνατός όσ᾽ είν᾽ η ορμή σου!
ΙΟΛ. Βιάζου· γιατί χαϊμένος είμαι αν δεν προφτάσω.
ΘΕΡ. Αργείς εσύ· εγώ κάτι φαίνεται πως κάνω!
ΙΟΛ. Δεν βλέπεις πως το πόδι μου γοργά κινιέται;
ΘΕΡ. Να το θαρρείς σε βλέπω κι όχι να το κάμνεις.
ΙΟΛ. Όταν με ιδείς κι εκεί δεν θέλεις πει τα ίδια.
ΘΕΡ. Σε τί περίσταση; αν και θέλω να πετύχεις!
ΙΟΛ. Όταν θα στρώνω τους οχτρούς με την ασπίδα.
ΘΕΡ. Αν πάμε βέβαια κάποτες· τι το φοβάμαι.
ΙΟΛ. Αλί·
740άμποτες, ω βραχιόνι μου, όπως σε θυμάμαι
στα νιάτα σου, όταν με τον Ηρακλή τη Σπάρτη
εκούρσευες, να μου γενείς σύμμαχος τέτοιος,
που να τον βάλω στο φευγιό τον Ευρυσθέα,
τι ᾽ναι δειλός για ν᾽ αντικρίσει το κοντάρι.
Για κείνους που έχουν τ᾽ αγαθά συμβαίνει ετούτο
το κακό, να νομίζονται γενναίοι· θαρρούμε
πως ο καλότυχος όλα καλά τα ξέρει.