ΚΟΡ. Όσο για τη φλογέρα του, πριν φύγει για την Πίσα
30μου την εχάρισε, κι εγώ, τεχνίτης στη φλογέρα,
παίζω γλυκά και τεχνικά της Γλαύκης τα τραγούδια,
παίζω γλυκά και τεχνικά του Πύρρου τα τραγούδια.
Και τραγουδώ την Κρότωνα, τη Ζάκυνθο, κι εκείνο
τ᾽ ακρόβουνο Λυκίνιο που ο Αίγωνας μια μέρα
ογδόντα πίτες έφαγε μόνος και μοναχός του·
35κι όπου ένα ταύρον άρπαξεν από το νύχι, κι έτσι
τον έσυρεν απ᾽ το βουνό και στην Αμαρυλλίδα
για δώρο τής τον έδωκε· κι όλες μαζί οι γυναίκες
ανάκραξαν με θαυμασμό, κι εγέλασε ο βουκόλος.
ΒΑΤ. Αμαρυλλίδα μ᾽ όμορφη, και πεθαμένη ακόμα
δε θενα σε ξεχάσομε! Όσο μ᾽ ευφραίνουν γίδες
τόσο και συ μ᾽ ελύπησες που σβήστηκες κι εχάθης.
40Μοίρα σκληρή που μου ᾽λαχεν! Αλίμονο σε μένα!
ΚΟΡ. Θάρρος χρειάζεται η ζωή κι όλα καλυτερεύουν·
Οι ελπίδες για τους ζωντανούς και μόνο οι πεθαμένοι
τίποτα δεν προσμένουνε, τίποτα δεν ελπίζουν.
Άλλοτε βρέχει ο ουρανός κι άλλοτε ξαστερώνει.
ΒΑΤ. Ας έχω θάρρος. Διώξε τα δω κάτω τα μοσχάρια
45γιατί ριχτήκαν στης ελιάς τα χαμηλά βλαστάρια.
ΚΟΡ. Ουστ! Ασπρομάλλη! σύρε συ, Κυμαίθα, προς το λόφο.
Μα δεν ακούς; ε! μά το ναι, τέλος κακό θα σε ᾽βρει
αν δε θα φύγεις από κει. Γιά δες, ξαναπηγαίνει.
Πού να ᾽ναι τάχα η γκλίτσα μου να ᾽ρθω να σε κτυπήσω;
50ΒΑΤ. Κοίτα, Κορύδων, προς θεού! ετούτο εδώ τ᾽ αγκάθι
κατ᾽ από τον αστράγαλο μου τρύπησε το πόδι.
Δες τί βαθιά που χώθηκαν οι αδραχτυλίδες μέσα!
Το δαμαλάκι διώχνοντας, που κακό ψόφο να ᾽χει,
πλήγωσα το ποδάρι μου. Είδες πού ᾽ναι τ᾽ αγκάθι;
ΚΟΡ. Το ᾽πιασα με τα νύχια μου· νά, κοίταξέ το, Βάττε.
55ΒΑΤ. Πόσο μικρό τ᾽ αγκύλωμα και πόσο πόνο κάνει!
ΚΟΡ. Μην τρέχεις, Βάττε, στο βουνό ξυπόλυτος ποτέ σου,
γιατί φυτρώνουν πελουριές κι ασπαλωθιές κι αγκάθια.
ΒΑΤ. Ας είναι· πες μου, φίλε μου, το γεροντάκι εκείνο
τη μαυροφρύδα κορασιά την αγαπάει ακόμα;
60ΚΟΡ. Ακόμα, δόλιε μου· και πριν που ερχόμουν κατά δώθε,
τους έπιασα τους δυο μαζί κάπου κοντά στη σκάφη.
ΒΑΤ. Γεια σου, γέρο βαρβάτε μου! ή με τους Σατυρίσκους
ή με τους στραβοπόδαρους Πάνας θα συγγενεύεις.