Ω! δεν θα πάψω εγώ τις Χάριτες
με τις καλές Μούσες να σμίγω
σε συντροφιά γλυκύτατη.
Ω! κι ας μη ζω χωρίς τραγούδια
κι όλο μες σε στεφάνια να ᾽μαι!
Ο γέροντας τραγουδιστής
τη Μνημοσύνη κελαηδεί
ακόμα· ακόμα την καλλίνικη
680δόξα ψάλλω του Ηρακλή
και με τον κεραστή τον Βρόμιο
και με της λύρας της εφτάχορδης
το παίξιμο και με του αυλού
του Λιβυκού τον ήχο·
τις Μούσες δεν θα παρατήσω,
που εις τον χορό μ᾽ επήραν.

Παιάνα τραγουδούν της Δήλου
οι νύμφες γύρω στις φωτιές,
τον καλόπαιδο γιο σέρνοντας
690της Λητώς, τον χορευτή.
Όμοια κι εγώ εδώ στο παλάτι,
ο γέροντας αοιδός, σαν κύκνος
θα κελαδήσω με το ολόασπρο
στόμα· κι επιτυχιά μάς είναι
των τραγουδιών μας ο ίδιος
γιος του Διός, που, την καλή του
γενιά με την αντρειά περνώντας την,
μετά από κόπους ω! την άχαρη
ζωή έχασε, για τους θνητούς
700άγρια θεριά σκοτώνοντας.