ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑΣ
Αφού το θες… γοργά τα πέδιλ᾽ ας μου λύσουν
που ως σκλάβους τα πατά και πορπατάει το πόδι·
κι ενώ πάνω σ᾽ αυτές θα φεύγω τις πορφύρες,
ας μη με δει κανείς θεός με φθόνου μάτι.
ντροπή ᾽ν᾽ αλήθεια να ρημάζεις τέτοια πλούτια
κι ασημοζυγισμένα φάδια μες στους δρόμους.
950Τόσο γι᾽ αυτά· τη ξένη τώρα ετούτη δέξου
με καλοσύνη· από ψηλά θα καλοβλέπουν
πάντα οι θεοί, όποιος σκληρός δεν είναι αφέντης.
γιατί ποιός πέφτει στη σκλαβιά με θέλημά του;
αυτήν, διαλεχτόν άνθος από τόσα πλούτη,
την έφερα μαζί μου, δώρο του στρατού μου.
Κι αφού στο θέλημά σου μ᾽ έχεις τέλος φέρει,
πατώντας σε πορφύρες στο παλάτι ας έμπω.
ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ
Έχει κι αν έχει η θάλασσα! ποιός θα τη σώσει;
που ασημοζύγιαστη πολλή πορφύρα θρέφει
960καινούρια πάντα, για όσα θες να βάφεις φάδια·
και το σπίτι σου, ρήγα μου, το ᾽χει για να ᾽χει
και, δόξα ο θεός, φτώχεια τί πάει να πει δε ξέρει·
κι αν τέτοιο μόφερναν χρησμόν απ᾽ τα μαντεία,
θα ᾽ταζα κι άλλα τόσα φάδια να πατιόνταν
για τα καλά σου, να ᾽θε τ᾽ αξιωθώ, δεξίμια·
γιατί σα μένει η ρίζα, τα κλωνιά φουντώνουν
κι απλώνουν ίσκιο του σπιτιού στο βαρύ κάμα·
έτσι και σένα ο γυρισμός στ᾽ αρχοντικό μας
σα να μας φέρνει μέσα στο χειμώνα ζέστη·
970κι όταν γυαλίζει απ᾽ την ξινή την αγουρίδα
κρασάτη ρόγα, τότ᾽ είναι δροσιά στο σπίτι,
σαν το γιομίζει τ᾽ άρχοντά του η παρουσία.
Ω Δία μου τέλειε, δίνε στις ευχές μου τέλος
κι έχε την έγνοια σου γι᾽ αυτά που έχεις να κάμεις!