[3.68.1] Αυτά, περίπου, είπαν οι Θηβαίοι. Οι Λακεδαιμόνιοι δικαστές θεώρησαν πως ήταν σωστό και δίκαιο ν᾽ αρκεστούν στο ερώτημά τους, αν δηλαδή στον πόλεμο αυτό οι Πλαταιείς τούς είχαν ωφελήσει σε τίποτε. Σκέφτηκαν ότι, παλαιότερα, πολλές φορές τους είχαν ζητήσει (σύμφωνα με τις συνθήκες απ᾽ τον καιρό του Παυσανία στα μηδικά) να μείνουν έξω απ᾽ την σύρραξη και αργότερα, προτού περιτειχίσουν την πολιτεία, τους είχαν προτείνει να μείνουν ουδέτεροι, αλλά δεν το είχαν δεχτεί και καταλήξαν στο ότι μπορούσαν να θεωρήσουν πως δεν δεσμεύονται πια απ᾽ τις σπονδές εκείνες επειδή τις είχαν παραβιάσει βλάπτοντας την Σπάρτη. Τους έφεραν έναν-έναν μπροστά τους και τους ρώτησαν πάλι, αν, στον πόλεμο αυτό είχαν ωφελήσει σε τίποτε τους Λακεδαιμονίους και τους συμμάχους τους και όταν απαντούσαν αρνητικά τους έστελναν στην εκτέλεση. Δεν έκαναν καμιά εξαίρεση. [3.68.2] Σκότωσαν περισσότερους από διακόσιους Πλαταιείς, είκοσι πέντε Αθηναίους που ήσαν κι αυτοί μέσα στην Πλάταια και τις γυναίκες τις πήραν δούλες. [3.68.3] Την πολιτεία την έδωσαν για ένα χρόνο σε μερικούς Μεγαρείς που είχαν εξοριστεί μετά από εσωτερική επανάσταση και σε μερικούς Πλαταιείς φίλους τους. Αργότερα όμως ξεθεμέλιωσαν την πόλη και με το υλικό έχτισαν ένα ξενώνα, κοντά στον ναό της Ήρας. Ήταν τετράγωνος με πλευρά διακόσια πόδια και είχε γύρω γύρω δωμάτια σε δύο πατώματα. Χρησιμοποίησαν και την ξυλεία απ᾽ τις στέγες και τα κουφώματα των σπιτιών της Πλάταιας. Με τα άλλα χάλκινα και σιδερένια υλικά κατασκεύασαν κρεβάτια και τ᾽ αφιέρωσαν στην Ήρα. Της έχτισαν κι έναν ναό εκατόμπεδο από πέτρα. Τις γαίες της πολιτείας τις δήμευσαν και τις μίσθωσαν στους Θηβαίους για δέκα χρόνια. [3.68.4] Αν οι Λακεδαιμόνιοι φάνηκαν τόσο σκληροί απέναντι της Πλάταιας, το έκαναν κυρίως —αν όχι μόνο— επειδή ήθελαν να ευχαριστήσουν τους Θηβαίους, τους οποίους θεωρούσαν πολύ χρήσιμους συμμάχους στον πόλεμο που βρισκόταν, τότε, στην πρώτη του φάση. [3.68.5] Αυτό ήταν το τέλος της Πλάταιας, ενενήντα τρία χρόνια από τότε που είχε γίνει σύμμαχος των Αθηναίων.
[3.69.1] Τα σαράντα καράβια που οι Πελοποννήσιοι είχαν στείλει να βοηθήσουν την Λέσβο, τα καταδίωξαν οι Αθηναίοι καθώς ταξίδευαν στο ανοιχτό πέλαγος και ύστερα τα έπιασε τρικυμία που τα έριξε στα νερά της Κρήτης. Από εκεί έφτασαν, σκόρπια, στην Πελοπόννησο, όπου βρήκαν, στην Κυλλήνη, δεκατρία λευκαδίτικα και αμπρακιώτικα καράβια με τον Βρασίδα του Τέλλιδος που είχε φτάσει εκεί, σύμβουλος του Αλκίδα. [3.69.2] Μετά την αποτυχία τους στην Λέσβο, οι Λακεδαιμόνιοι ήθελαν να ενισχύσουν τον στόλο τους και να πάνε στην Κέρκυρα, όπου είχε αρχίσει εμφύλιος σπαραγμός. Οι Αθηναίοι δεν είχαν παρά μόνο δώδεκα καράβια στην Ναύπακτο και οι Λακεδαιμόνιοι ήθελαν να προφτάσουν προτού στείλει ο εχθρός ενισχύσεις. Ο Βρασίδας και ο Αλκίδας άρχισαν να ετοιμάζονται για την επιχείρηση αυτή.
[3.70.1] Οι ταραχές, στην Κέρκυρα, είχαν αρχίσει από τότε που είχαν γυρίσει οι Κερκυραίοι που είχαν αιχμαλωτιστεί από τους Κορινθίους στις ναυτικές επιχειρήσεις γύρω απ᾽ την Επίδαμνο. Τυπικά τους είχαν απελευθερώσει επειδή οι πρόξενοι είχαν δώσει εγγυήσεις οκτακόσια τάλαντα, στην πραγματικότητα, όμως, επειδή τους είχαν πείσει οι Κορίνθιοι να επιχειρήσουν να κάνουν την Κέρκυρα σύμμαχο της Κορίνθου. Άρχισαν αυτοί να ενεργούν πλησιάζοντας τους πολίτες και προσπαθώντας να τους πείσουν ότι έπρεπε η Κέρκυρα ν᾽ αποσπαστεί από την αθηναϊκή συμμαχία. [3.70.2] Έφτασαν τότε ένα αθηναϊκό κι ένα κορινθιακό καράβι με πρέσβεις το καθένα. Έγινε δημοσίᾳ συζήτηση και, μετά από ψηφοφορία, οι Κερκυραίοι αποφάσισαν να μείνουν σύμμαχοι των Αθηναίων σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης, αλλά να διατηρούν, όπως και πριν, φιλικές σχέσεις με τους Πελοποννησίους. [3.70.3] Αρχηγός των δημοκρατικών ήταν τότε ο Πειθίας, πρόξενος των Αθηναίων. Οι πρώην αιχμάλωτοι, φίλοι των Κορινθίων, του έκαναν μήνυση με την κατηγορία ότι θέλει να υποδουλώσει την Κέρκυρα στους Αθηναίους. [3.70.4] Ο Πειθίας αθωώθηκε κι έκανε μήνυση εναντίον πέντε απ᾽ τους πλουσιότερους αντιπάλους του με την κατηγορία ότι για να στηρίζουν τα κλήματά τους, έκοβαν βέργες από τους ιερούς περιβόλους του Διός και του Αλκίνου. Κατά τον νόμο, για κάθε βέργα το πρόστιμο ήταν ένας στατήρας. [3.70.5] Οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν κι έτρεξαν και κάθισαν ικέτες στους ναούς, ζητώντας να πληρώσουν με δόσεις το πρόστιμο, επειδή το ποσό ήταν πολύ μεγάλο. Ο Πειθίας, που ήταν μέλος της Βουλής, την έπεισε να εφαρμόσει τον νόμο. [3.70.6] Οι πέντε που είχαν καταδικαστεί, δεν είχαν πια κανένα νόμιμο μέσο και όταν πληροφορήθηκαν ότι ο Πειθίας είχε σκοπό, όσο ήταν βουλευτής, να πείσει τους συμπολίτες του να κάνουν επιθετική και αμυντική συμμαχία με τους Αθηναίους, οπλίστηκαν με κοντοσπάθια, όρμησαν ξαφνικά μέσα στην Βουλή και σκότωσαν τον Πειθία και άλλους εξήντα βουλευτές και ιδιώτες. Λίγοι από τους οπαδούς του Πειθία κατόρθωσαν να καταφύγουν στο αθηναϊκό καράβι που ήταν ακόμα στο λιμάνι.
[3.71.1] Μετά απ᾽ αυτό οι συνωμότες συγκάλεσαν τον λαό της Κέρκυρας και είπαν ότι τα όσα έγιναν ήσαν για το συμφέρον του νησιού και ότι τώρα πια λίγος ήταν ο φόβος να υποδουλωθούν από τους Αθηναίους. Στο μέλλον θα ήσαν ουδέτεροι και δεν θα δέχονταν κανέναν από τους εμπολέμους. Δεν θα επιτρέπαν παρά μόνο σ᾽ ένα καράβι κάθε φορά να έρχεται και θα θεωρούσαν την παρουσία περισσότερων καραβιών σαν εχθρική πράξη. Αυτά πρότειναν κι ανάγκασαν τον λαό να τα δεχτεί. [3.71.2] Έστειλαν αμέσως πρέσβεις στην Αθήνα για να εξηγήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τα όσα είχαν συμβεί και για να πείσουν όσους Κερκυραίους είχαν καταφύγει εκεί, να μην κινηθούν εχθρικά και τούτο επειδή φοβόνταν αντεπανάσταση.
[3.72.1] Αλλά όταν έφτασαν στην Αθήνα οι απεσταλμένοι, οι Αθηναίοι, θεωρώντας τους επαναστάτες, τους πήραν και αυτούς, και όσους άλλους πρόσφυγες είχαν πείσει, και τους πήγαν στην Αίγινα.