οι απόγονοί του απ᾽ την τέταρτη γενιά, [στρ. γ]
αίμα δικό του, κι οι Δαναοί αντάμα
την ήπειρο εκείνη την απέραντη θα ᾽χαν στην κατοχή τους.
Γιατί θενά γινόταν τότε ο σηκωμός
απ᾽ τη μεγάλη Λακεδαίμονα
κι από τον κόλπο του Άργους κι από τις Μυκήνες.
50Τώρα όμως από την κλίνη γυναικών αλλοδαπών
διαλεχτούς θα βρει απογόνους, απ᾽ τους θεούς τιμημένους,
που θά ᾽ρθουν στο νησί κι άντρα θα βγάλουν
των μαυρονέφελων κάμπων δεσπότη.
Κάποτε μες στο πολύχρυσο παλάτι του
θα του μηνύσει με χρησμό του ο Φοίβος,

55όταν αργότερα θα μπει στον πυθικό ναό, [αντ. γ]
να οδηγήσει με καράβια άντρες πολλούς στον Νείλο,
το πλούσιο τέμενος του γιου του Κρόνου».
Αυτήν είχαν τη σειρά της Μήδειας τα λόγια,
και ζάρωσαν ασάλευτοι και σιωπηλοί
εκείνοι οι ισόθεοι ήρωες
τον βαθυστόχαστο γρικώντας λόγο.
Ω γιε μακάριε του Πολυμνήστου,
εσύ ήσουνα, λοιπόν, σύμφωνα με της Μήδειας τα λόγια,
60που ο χρησμός της μέλισσας της δελφικής
σ᾽ ανύμνησε με την αυθόρμητη φωνή της.
Και τρεις φορές εκείνη το «χαίρε» λέγοντας
σε ανακήρυξε τον πεπρωμένο της Κυρήνης βασιλέα,

ενώ εσύ τη ρώταγες να μάθεις [επωδ. γ]
ποιό θα μπορούσε να ᾽ναι των θεών
το γιατρικό για την κακόηχη φωνή σου.
Και νά που τώρα ακόμη, μετά τόσα χρόνια,
σαν να ᾽ναι στη ροδάνθιστη της άνοιξης την ακμή,
65όγδοος στη σειρά εκείνων των παιδιών ο Αρκεσίλαος θάλλει·
σ᾽ αυτόν ο Απόλλων κι η Πυθώ, με των Αμφικτυόνων τα χέρια,
του χάρισαν τη δόξα στην αρματοδρομία.
Αυτόν εγώ στις Μούσες θα εμπιστευθώ
και το πάγχρυσο του κριαριού το δέρας·
γιατί για κείνο κάναν οι Μινύες πανιά
και, οδηγημένοι απ᾽ τους θεούς, τη δόξα τους φυτέψαν.