30Η τέχνη, που χαρίζ᾽ η χάρη της [στρ. β]
όλα που των ανθρώπων τη ζωή γλυκαίνουν,
δίνει τιμή και κάνει τα πιο απίστευτα
πολλές φορές να τα πιστεύουν·
μα έρχουνται οι μέρες οι κατοπινές
αλάθευτα να μαρτυρήσουν την αλήθεια.
35Για τους θεούς ταιριάζει ο άνθρωπος
όλο καλά να λέει, γιατ᾽ έτσι
πιο λίγος θα ᾽ναι ο κίντυνος.
Γιε του Ταντάλου, μα για σένα εγώ θα πω
τα ενάντια από τους πριν: πώς όταν
προσκάλεσε ο πατέρας σου στο Σίπυλο
σ᾽ ευσεβέστατο δείπνο τους θεούς
το φίλεμά τους αντιμεύοντας κι αυτός,
40σ᾽ άρπαξε τότε ο Λαμπροτρίαινος

από τον έρωτά σου δαμασμένος [αντ. β]
κι απάνω στα χρυσά του αλόγατα σ᾽ ανέβασε
στα ουράνια δώματα του ύψιστου Δία,
όπου και γι᾽ αυτόν ήρθε σ᾽ υστερότερους καιρούς
45για το ίδιο χρέος κι ο Γανυμήδης.
Κι έτσι ως καθώς έγινες άφαντος
και πίσω στη μητέρα σου δε σ᾽ έφεραν,
όσο και να σε γύρεψαν παντού,
είπ᾽ ευτύς κάποιος απ᾽ τους φτονερούς
κρυφά γειτόνους, πως μες σε νερό που κόχλαζε
σε δυνατή φωτιά σε κόψανε
λιανίζοντας τα μέλη με μαχαίρι
50και στα στερνά μεράσαν στα τραπέζια ολόγυρα
και φάγανε τα κρέατά σου.

Μα εγώ, δεν είναι τρόπος για να πω [επωδ. β]
κανέν᾽ απ᾽ τους θεούς λιμάρη·
μακριά από με! κέρδος αζήλευτο
τους βλάστημους συχνά τους περιμένει.
Αν κάποιο απ᾽ τους θνητούς τιμήσανε
55οι κύριοι του Ολύμπου, ήταν ο Τάνταλος αυτός·
μα όμως δεν το δυνάστηκε
την τόση του ευτυχία να χωνέψει
κι απ᾽ την αχορταγιά του έσυρ᾽ απάνω του
συμφορά δίχως γλιτωμό,
το βράχο εκείνο τον τρανό,
που απάνωθέ του κρέμασε ο Δίας πατέρας,
κι όλο την έγνοια του έχοντας
πώς να τον αποφύγει απ᾽ το κεφάλι του,
μακριά από τη χαρά πλανιέται.