με τα λόγια του πείθοντας τους Υπερβορείους, [στρ. β]
τον λατρευτή του Απόλλωνα λαό·
με τη σωστή του γνώση τούς ζητούσε για το φιλόξενο
άλσος του Διός το δέντρο να φυτέψει, που θα χάριζε τον ίσκιο του
στα πλήθη των ανθρώπων και το στεφάνι στους νικητές.
Και είχε μόλις τότε καθαγιάσει του πατέρα τους βωμούς,
όταν στη μέση του μηνός η Σελήνη έκανε
20ολόγιομος ν᾽ αστράψει χρυσάρματος της νύχτας ο οφθαλμός.

Και θέσπισε τη δίκαιη των αγώνων κρίση [αντ. β]
και συνάμα κάθε τετραετία τη γιορτή
πλάι στις πανίερες όχθες του Αλφειού.
Ωραία όμως δεν άνθιζαν δέντρα
στου Πέλοπα τη χώρα, μες στου Κρόνιου τις κοιλάδες.
Χωρίς αυτά γυμνός τού φάνηκε ο κήπος,
που του ήλιου τον έκαιγαν οι δυνατές αχτίδες.
25Τότε τον ώθησε η ψυχή του στου Ίστρου

τη γη να πορευτεί· εκεί τον δέχτηκε της Λητώς η κόρη [επωδ. β]
η αφέντρα των αλόγων,
σαν ήρθε από της Αρκαδίας τα κορφοβούνια
και τις μυριόσκιστες χαράδρες,
καθώς τον πίεζε ο πατέρας
στου Ευρυσθέα τις εντολές να υπακούσει,
να φέρει τη χρυσοκέρατη ελαφίνα
την ιερή, που είχε άλλοτε αφιερώσει
30στην Ορθωσία η Ταϋγέτη.