[1.31.1] Μ᾽ αυτό τον τρόπο σώθηκεν ο Δάφνης, γλιτώνοντας ανέλπιστα ολωσδιόλου από δυο κινδύνους — τους ληστές και το ναυάγιο. Σα βγήκε στη στεριά, βρήκε τη Χλόη να κλαίει και να γελάει συνάμα, κι έπεσε στην αγκαλιά της. Τη ρώτησε για ποιόν λόγο είχε φυσήξει στη φλογέρα, [1.31.2] και τότε εκείνη του τα διηγήθηκε όλα: πώς έτρεξε στον Δόρκωνα, πώς τούτος είχε δασκαλέψει τις αγελάδες, πώς της παράγγειλε να μεταχειριστεί τη φλογέρα και πώς πέθανε· μόνο για το φιλί που του ᾽δωσε ντράπηκε να πει. Αποφάσισαν λοιπόν να τιμήσουν το σωτήρα τους, και μαζί με τους δικούς του έθαψαν το δόλιο τον Δόρκωνα. [1.31.3] Έριξαν πάνω του μπόλικο χώμα, όπου φύτεψαν πολλά ήμερα φυτά και κρέμασαν τους πρώτους καρπούς· εκτός απ᾽ αυτά του ᾽καναν και σπονδές με γάλα, πάτησαν σταφύλια κι έσπασαν πολλές φλογέρες. [1.31.4] Ακούστηκαν κι αγελάδες να μουκανίζουν λυπητερά, και ταυτόχρονα φάνηκαν μερικές απ᾽ αυτές να τρέχουν δω κι εκεί ανάστατες: αυτός, κατά τη γνώμη των γιδάδων και των προβατάδων, ήταν ο τρόπος που οι αγελάδες θρηνούσαν το χαμό του βοσκού τους.
[1.32.1] Μετά την ταφή του Δόρκωνος η Χλόη οδήγησε τον Δάφνη στις Νύμφες, τον πήγε μέσα στη σπηλιά και τον έπλυνε. Και τότε για πρώτη φορά έλουσε κι η ίδια μπροστά του το κάτασπρο κορμί της, που άστραφτεν απ᾽ ομορφιά και δεν είχε ανάγκη από λουτρό για να φαντάζει ωραίο. [1.32.2] Κατόπι μάζεψαν όσα λουλούδια άνθιζαν την εποχή εκείνη, στεφάνωσαν τ᾽ αγάλματα και κρέμασαν τη φλογέρα του Δόρκωνος, αφιέρωμα στο βράχο. Ύστερα πήγαν να επιθεωρήσουν τα γιδοπρόβατα, [1.32.3] και τα βρήκαν όλα πλαγιασμένα καταγής δίχως να βόσκουν μήτε να βελάζουν· νοσταλγούσαν, θαρρώ, τον Δάφνη και τη Χλόη που είχαν εξαφανιστεί. Ευθύς ως φάνηκαν τα παιδιά κι ακούστηκαν οι συνηθισμένες τους φωνές κι οι φλογέρες, τα πρόβατα σηκώθηκαν κι άρχισαν να βόσκουν, κι οι γίδες να πηδάνε ζωηρά σα να γιόρταζαν τη σωτηρία του γνώριμου βοσκού τους. [1.32.4] Ο Δάφνης ωστόσο, από την ώρα που είδε τη Χλόη γυμνή κι ανακάλυψε την κρυμμένη ως τότε ομορφιά της, δεν κατόρθωνε να νιώσει χαρά. Πονούσε η καρδιά του σα να την έτρωγαν φαρμάκια· ακόμα κι η ανάσα του πότε έβγαινε λαχανιασμένη σα να τον κυνηγούσαν, πότε σταμάταγε σα να ᾽χε ξοδευτεί από τις πρωτινές περιπέτειες. Τούτο το λουτρό, σκέφτηκε, ήταν φοβερότερη δοκιμασία κι από τη θάλασσα. Του φαινόταν σα να ᾽ταν ακόμα αιχμάλωτος των ληστών — γιατί νέος κι άβγαλτος καθώς ήταν δεν ήξερε ακόμα τί λογής ληστής είναι ο Έρωτας.