[3.103.1] Τον επόμενο χειμώνα, οι Αθηναίοι που ήσαν στην Σικελία ξεκίνησαν με τους Έλληνες συμμάχους τους και με Σικελούς οι οποίοι, πριν, ήσαν υπήκοοι των Συρακουσών και σύμμαχοί τους, αλλά είχαν επαναστατήσει και συμπολεμούσαν με τους Αθηναίους, και χτύπησαν την Ίνησσα, πολιτεία σικελική. Φρουρά Συρακουσίων κρατούσε την ακρόπολή της. Δεν μπόρεσαν, όμως, να την κυριέψουν κι έφυγαν. [3.103.2] Αλλά, ενώ υποχωρούσαν τελευταίοι οι σύμμαχοι των Αθηναίων, τους έκαναν επίθεση οι Συρακούσιοι της φρουράς και τους νίκησαν και σκότωσαν πολλούς. [3.103.3] Μετά απ᾽ αυτά ο Λάχης, με τους Αθηναίους, έκανε μερικές αποβάσεις στην Λοκρίδα, κοντά στον Καϊκίνο ποταμό, και νίκησαν σε μάχη τριακόσιους Λοκρούς που, με αρχηγό τον Πρόξενο του Καπάτωνος, είχαν παραταχθεί εναντίον τους. Πήραν τα όπλα των εχθρών κι έφυγαν.
[3.104.1] Τον ίδιο χειμώνα, οι Αθηναίοι, υπακούοντας σε κάποιο χρησμό, έκαναν κάθαρση της Δήλου. Κάθαρση είχε κάνει ο τύραννος Πεισίστρατος, όχι όμως ολόκληρης της Δήλου, αλλά μόνο σε όση απόσταση φτάνει το μάτι απ᾽ τον Ναό. Οι Αθηναίοι έκαναν κάθαρση σ᾽ όλο το νησί με τον εξής τρόπο. [3.104.2] Σήκωσαν όλους τους τάφους όσων είχαν πεθάνει στην Δήλο κι έβγαλαν διαταγή να μην πεθαίνει και να μην γεννιέται πια κανείς στο νησί, αλλά να μεταφέρεται στην Ρήνεια που απέχει από την Δήλο τόσο λίγο, ώστε ο Σάμιος τύραννος Πολυκράτης που, μιαν εποχή είχε την κυριαρχία στην θάλασσα και είχε κυριέψει και άλλα νησιά και την Ρήνεια, την αφιέρωσε στον Δήλιο Απόλλωνα, δένοντάς την με αλυσίδες στην Δήλο. Μετά την κάθαρση οι Αθηναίοι, για πρώτη φορά, καθιέρωσαν την εορτή που ονομάζεται Δήλια και εορτάζεται κάθε πέντε χρόνια. [3.104.3] Και στα παλαιότερα χρόνια γινόταν μεγάλο πανηγύρι, όπου μαζεύονταν Ίωνες και κάτοικοι των γύρω νησιών. Πήγαιναν με τα γυναικόπαιδά τους, όπως πάνε τώρα οι Ίωνες στα Εφέσια, και γίνονταν αγώνες γυμνικοί και μουσικοί και οι πολιτείες έστελναν χορωδίες. [3.104.4] Ότι έτσι γινόταν τότε, το μαρτυρεί φανερά ο Όμηρος στους ακόλουθους στίχους του ύμνου στον Απόλλωνα:
Κάποτε, πάλι, Φοίβε, ευχαριστιέται η καρδιά σου
σαν μαζεύονται στην Δήλο οι μακροχίτωνες Ίωνες
με τις γυναίκες, τα παιδιά τους, στην ιερή οδό
κι εκεί με το πάλεμα, τους χορούς, τα τραγούδια
σε υμνούν και σε τέρπουν αρχίζοντας αγώνες.
[3.104.5] Ότι γίνονταν και μουσικοί αγώνες και πήγαιναν πολλοί να συναγωνιστούν, το λέει πάλι ο Όμηρος στον ίδιο ύμνο όπου, αφού υμνήσει τον δηλιακό γυναικείο χορό, τελειώνει τον έπαινό του με τους ακόλουθους στίχους, στους οποίους αναφέρει και τον εαυτό του:
Εμπρός! Ας μας είν᾽ ευνοϊκοί ο Απόλλων και η Άρτεμις.
Γεια και χαρά σας, όλες! Να με θυμάστε αργότερα
όταν ποτέ, βασανισμένος άνθρωπος τούτης της γης,
έρθει εδώ και σας ρωτήσει:
Κόρες! Ποιός απ᾽ όλους τους τραγουδιστές
απ᾽ όσους έρχονται στα μέρη αυτά
σας φαίνεται ο πιο γλυκός και μεγαλύτερη
σας χάρισε χαρά
Αποκριθείτε σεις με μια φωνή:
Ο τυφλός που κατοικεί στην Χιό, το πετρονήσι!