Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Ἱστορίαι (6.125.1-6.131.2)

[6.125.1] Οἱ δὲ Ἀλκμεωνίδαι ἦσαν μὲν καὶ τὰ ἀνέκαθεν λαμπροὶ ἐν τῇσι Ἀθήνῃσι, ἀπὸ δὲ Ἀλκμέωνος καὶ αὖτις Μεγακλέος ἐγένοντο καὶ κάρτα λαμπροί. [6.125.2] τοῦτο μὲν γὰρ Ἀλκμέων ὁ Μεγακλέος τοῖσι ἐκ Σαρδίων Λυδοῖσι παρὰ Κροίσου ἀπικνεομένοισι ἐπὶ τὸ χρηστήριον τὸ ἐν Δελφοῖσι συμπρήκτωρ τε ἐγίνετο καὶ συνελάμβανε προθύμως, καί μιν Κροῖσος πυθόμενος τῶν Λυδῶν τῶν ἐς τὰ χρηστήρια φοιτεόντων ἑωυτὸν εὖ ποιέειν μεταπέμπεται ἐς Σάρδις, ἀπικόμενον δὲ δωρέεται χρυσῷ τὸν ἂν δύνηται τῷ ἑωυτοῦ σώματι ἐξενείκασθαι ἐσάπαξ. [6.125.3] ὁ δὲ Ἀλκμέων πρὸς τὴν δωρεήν, ἐοῦσαν τοιαύτην, τοιάδε ἐπιτηδεύσας προσέφερε· ἐνδὺς κιθῶνα μέγαν καὶ κόλπον βαθὺν καταλιπόμενος τοῦ κιθῶνος, κοθόρνους τοὺς εὕρισκε εὐρυτάτους ἐόντας ὑποδησάμενος ἤιε ἐς τὸν θησαυρὸν ἐς τόν οἱ κατηγέοντο. [6.125.4] ἐσπεσὼν δὲ ἐς σωρὸν ψήγματος, πρῶτα μὲν παρέσαξε παρὰ τὰς κνήμας τοῦ χρυσοῦ ὅσον ἐχώρεον οἱ κόθορνοι, μετὰ δὲ τὸν κόλπον πάντα πλησάμενος χρυσοῦ καὶ ἐς τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς διαπάσας τοῦ ψήγματος καὶ ἄλλο λαβὼν ἐς τὸ στόμα ἐξήιε ἐκ τοῦ θησαυροῦ, ἕλκων μὲν μόγις τοὺς κοθόρνους, παντὶ δέ τεῳ οἰκὼς μᾶλλον ἢ ἀνθρώπῳ· τοῦ τό τε στόμα ἐβέβυστο καὶ πάντα ἐξώγκωτο. [6.125.5] ἰδόντα δὲ τὸν Κροῖσον γέλως ἐσῆλθε, καί οἱ πάντα τε ἐκεῖνα διδοῖ καὶ πρὸς ἑτέροισί μιν δωρέεται οὐκ ἐλάσσοσσι ἐκείνων. οὕτω μὲν ἐπλούτησε ἡ οἰκίη αὕτη μεγάλως, καὶ ὁ Ἀλκμέων οὗτος οὕτω τεθριπποτροφήσας Ὀλυμπιάδα ἀναιρέεται· [6.126.1] μετὰ δέ, γενεῇ δευτέρῃ ὕστερον, Κλεισθένης μιν ὁ Σικυώνιος τύραννος ἐξῆρε, ὥστε πολλῷ ὀνομαστοτέρην γενέσθαι ἐν τοῖσι Ἕλλησι ἢ πρότερον ἦν. Κλεισθένεϊ γὰρ τῷ Ἀριστωνύμου τοῦ Μύρωνος τοῦ Ἀνδρέω γίνεται θυγάτηρ τῇ οὔνομα ἦν Ἀγαρίστη. ταύτην ἠθέλησε, Ἑλλήνων ἁπάντων ἐξευρὼν τὸν ἄριστον, τούτῳ γυναῖκα προσθεῖναι. [6.126.2] Ὀλυμπίων ὦν ἐόντων καὶ νικῶν ἐν αὐτοῖσι τεθρίππῳ ὁ Κλεισθένης κήρυγμα ἐποιήσατο, ὅστις Ἑλλήνων ἑωυτὸν ἀξιοῖ Κλεισθένεος γαμβρὸν γενέσθαι, ἥκειν ἐς ἑξηκοστὴν ἡμέρην ἢ καὶ πρότερον ἐς Σικυῶνα ὡς κυρώσοντος Κλεισθένεος τὸν γάμον ἐν ἐνιαυτῷ, ἀπὸ τῆς ἑξηκοστῆς ἀρξαμένου ἡμέρης. [6.126.3] ἐνθαῦτα Ἑλλήνων ὅσοι σφίσι τε αὐτοῖσι ἦσαν καὶ πάτρῃ ἐξωγκωμένοι, ἐφοίτων μνηστῆρες· τοῖσι Κλεισθένης καὶ δρόμον καὶ παλαίστρην ποιησάμενος ἐπ᾽ αὐτῷ τούτῳ εἶχε. [6.127.1] ἀπὸ μὲν δὴ Ἰταλίης ἦλθε Σμινδυρίδης ὁ Ἱπποκράτεος Συβαρίτης, ὃς ἐπὶ πλεῖστον δὴ χλιδῆς εἷς ἀνὴρ ἀπίκετο (ἡ δὲ Σύβαρις ἤκμαζε τοῦτον τὸν χρόνον μάλιστα), καὶ Σιρίτης Δάμασος Ἀμύριος τοῦ σοφοῦ λεγομένου παῖς. [6.127.2] οὗτοι μὲν ἀπὸ Ἰταλίης ἦλθον, ἐκ δὲ τοῦ κόλπου τοῦ Ἰονίου Ἀμφίμνηστος Ἐπιστρόφου Ἐπιδάμνιος· οὗτος δὴ ἐκ τοῦ Ἰονίου κόλπου. Αἰτωλὸς δὲ ἦλθε Τιτόρμου τοῦ ὑπερφύντος τε Ἕλληνας ἰσχύϊ καὶ φυγόντος ἀνθρώπους ἐς τὰς ἐσχατιὰς τῆς Αἰτωλίδος χώρης, τούτου τοῦ Τιτόρμου ἀδελφεὸς Μάλης. [6.127.3] ἀπὸ δὲ Πελοποννήσου Φείδωνος τοῦ Ἀργείων τυράννου παῖς Λεωκήδης, Φείδωνος δὲ τοῦ τὰ μέτρα ποιήσαντος Πελοποννησίοισι καὶ ὑβρίσαντος μέγιστα δὴ Ἑλλήνων ἁπάντων, ὃς ἐξαναστήσας τοὺς Ἠλείων ἀγωνοθέτας αὐτὸς τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ ἀγῶνα ἔθηκε, τούτου τε δὴ παῖς, καὶ Ἀμίαντος Λυκούργου Ἀρκὰς ἐκ Τραπεζοῦντος, καὶ Ἀζὴν ἐκ Παίου πόλιος Λαφάνης Εὐφορίωνος τοῦ δεξαμένου τε, ὡς λόγος ἐν Ἀρκαδίῃ λέγεται, τοὺς Διοσκόρους οἰκίοισι καὶ ἀπὸ τούτου ξεινοδοκέοντος πάντας ἀνθρώπους, καὶ Ἠλεῖος Ὀνόμαστος Ἀγαίου. [6.127.4] οὗτοι μὲν δὴ ἐξ αὐτῆς Πελοποννήσου ἦλθον, ἐκ δὲ Ἀθηνέων ἀπίκοντο Μεγακλέης τε ὁ Ἀλκμέωνος τούτου τοῦ παρὰ Κροῖσον ἀπικομένου, καὶ ἄλλος Ἱπποκλείδης Τεισάνδρου, πλούτῳ καὶ εἴδεϊ προφέρων Ἀθηναίων. ἀπὸ δὲ Ἐρετρίης ἀνθεύσης τοῦτον τὸν χρόνον Λυσανίης· οὗτος δὲ ἀπ᾽ Εὐβοίης μοῦνος. ἐκ δὲ Θεσσαλίης ἦλθε τῶν Σκοπαδέων Διακτορίδης Κραννώνιος, ἐκ δὲ Μολοσσῶν Ἄλκων. [6.128.1] τοσοῦτοι μὲν ἐγένοντο οἱ μνηστῆρες· ἀπικομένων δὲ τούτων ἐς τὴν προειρημένην ἡμέρην ὁ Κλεισθένης πρῶτα μὲν τὰς πάτρας τε αὐτῶν ἀνεπύθετο καὶ γένος ἑκάστου, μετὰ δὲ κατέχων ἐνιαυτὸν διεπειρᾶτο αὐτῶν τῆς τε ἀνδραγαθίης καὶ τῆς ὀργῆς καὶ παιδεύσιός τε καὶ τρόπου, καὶ ἑνὶ ἑκάστῳ ἰὼν ἐς συνουσίην καὶ συνάπασι· καὶ ἐς γυμνάσιά τε ἐξαγινέων ὅσοι ἦσαν αὐτῶν νεώτεροι, καὶ τὸ μέγιστον, ἐν τῇ συνεστοῖ διεπειρᾶτο· ὅσον γὰρ κατεῖχε χρόνον αὐτούς, τοῦτον πάντα ἐποίεε καὶ ἅμα ἐξείνιζε μεγαλοπρεπέως. [6.128.2] καὶ δή κου μάλιστα τῶν μνηστήρων ἠρέσκοντό ‹οἱ› οἱ ἀπ᾽ Ἀθηνέων ἀπιγμένοι, καὶ τούτων μᾶλλον Ἱπποκλείδης ὁ Τεισάνδρου καὶ κατ᾽ ἀνδραγαθίην ἐκρίνετο καὶ ὅτι τὸ ἀνέκαθεν τοῖσι ἐν Κορίνθῳ Κυψελίδῃσι ἦν προσήκων. [6.129.1] ὡς δὲ ἡ κυρίη ἐγένετο τῶν ἡμερέων τῆς τε κατακλίσιος τοῦ γάμου καὶ ἐκφάσιος αὐτοῦ Κλεισθένεος τὸν κρίνοι ἐκ πάντων, θύσας βοῦς ἑκατὸν ὁ Κλεισθένης εὐώχεε αὐτούς τε τοὺς μνηστῆρας καὶ Σικυωνίους πάντας. [6.129.2] ὡς δὲ ἀπὸ δείπνου ἐγένοντο, οἱ μνηστῆρες ἔριν εἶχον ἀμφί τε μουσικῇ καὶ τῷ λεγομένῳ ἐς τὸ μέσον. προϊούσης δὲ τῆς πόσιος κατέχων πολλὸν τοὺς ἄλλους ὁ Ἱπποκλείδης ἐκέλευσέ οἱ τὸν αὐλητὴν αὐλῆσαι ἐμμέλειαν, πειθομένου δὲ τοῦ αὐλητέω ὀρχήσατο. καί κως ἑωυτῷ μὲν ἀρεστῶς ὀρχέετο, ὁ Κλεισθένης δὲ ὁρέων ὅλον τὸ πρῆγμα ὑπώπτευε. [6.129.3] μετὰ δὲ ἐπισχὼν ὁ Ἱπποκλείδης χρόνον ἐκέλευσέ τινα τράπεζαν ἐσενεῖκαι, ἐσελθούσης δὲ τῆς τραπέζης πρῶτα μὲν ἐπ᾽ αὐτῆς ὀρχήσατο Λακωνικὰ σχημάτια, μετὰ δὲ ἄλλα Ἀττικά, τὸ τρίτον δὲ τὴν κεφαλὴν ἐρείσας ἐπὶ τὴν τράπεζαν τοῖσι σκέλεσι ἐχειρονόμησε. [6.129.4] Κλεισθένης δὲ τὰ μὲν πρῶτα καὶ τὰ δεύτερα ὀρχεομένου ἀποστυγέων γαμβρὸν ἄν οἱ ἔτι γενέσθαι Ἱπποκλείδεα διὰ τήν τε ὄρχησιν καὶ τὴν ἀναιδείην κατεῖχε ἑωυτόν, οὐ βουλόμενος ἐκραγῆναι ἐς αὐτόν· ὡς δὲ εἶδε τοῖσι σκέλεσι χειρονομήσαντα, οὐκέτι κατέχειν δυνάμενος εἶπε· Ὦ παῖ Τεισάνδρου, ἀπορχήσαό γε μὲν τὸν γάμον. ὁ δὲ Ἱπποκλείδης ὑπολαβὼν εἶπε· Οὐ φροντὶς Ἱπποκλείδῃ. [6.130.1] ἀπὸ τούτου μὲν τοῦτο ὀνομάζεται· Κλεισθένης δὲ σιγὴν ποιησάμενος ἔλεξε ἐς μέσον τάδε· Ἄνδρες παιδὸς τῆς ἐμῆς μνηστῆρες, ἐγὼ καὶ πάντας ὑμέας ἐπαινέω καὶ πᾶσι ὑμῖν, εἰ οἷόν τε εἴη, χαριζοίμην ἄν, μήτ᾽ ἕνα ὑμέων ἐξαίρετον ἀποκρίνων μήτε τοὺς λοιποὺς ἀποδοκιμάζων· [6.130.2] ἀλλ᾽ οὐ γὰρ οἷά τέ ἐστι μιῆς περὶ παρθένου βουλεύοντα πᾶσι κατὰ νόον ποιέειν, τοῖσι μὲν ὑμέων ἀπελαυνομένοισι τοῦδε τοῦ γάμου τάλαντον ἀργυρίου ἑκάστῳ δωρεὴν δίδωμι τῆς ἀξιώσιος εἵνεκα τῆς ἐξ ἐμεῦ γῆμαι καὶ τῆς ἐξ οἴκου ἀποδημίης, τῷ δὲ Ἀλκμέωνος Μεγακλέϊ ἐγγυῶ παῖδα τὴν ἐμὴν Ἀγαρίστην νόμοισι τοῖσι Ἀθηναίων. φαμένου δὲ ἐγγυᾶσθαι Μεγακλέος ἐκεκύρωτο ὁ γάμος Κλεισθένεϊ. [6.131.1] ἀμφὶ μὲν κρίσι τῶν μνηστήρων τοσαῦτα ἐγένετο, καὶ οὕτω Ἀλκμεωνίδαι ἐβώσθησαν ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα. τούτων δὲ συνοικησάντων γίνεται Κλεισθένης τε ὁ τὰς φυλὰς καὶ τὴν δημοκρατίην Ἀθηναίοισι καταστήσας, ἔχων τὸ οὔνομα ἀπὸ τοῦ μητροπάτορος τοῦ Σικυωνίου· [6.131.2] οὗτός τε δὴ γίνεται Μεγακλέϊ καὶ Ἱπποκράτης, ἐκ δὲ Ἱπποκράτεος Μεγακλέης τε ἄλλος καὶ Ἀγαρίστη ἄλλη, ἀπὸ τῆς Κλεισθένεος Ἀγαρίστης ἔχουσα τὸ οὔνομα, ἣ συνοικήσασά τε Ξανθίππῳ τῷ Ἀρίφρονος καὶ ἔγκυος ἐοῦσα εἶδε ὄψιν ἐν τῷ ὕπνῳ, ἐδόκεε δὲ λέοντα τεκεῖν· καὶ μετ᾽ ὀλίγας ἡμέρας τίκτει Περικλέα Ξανθίππῳ.

[6.125.1] Οι Αλκμεωνίδες ήταν βέβαια από πάντα ονομαστή για την αρχοντιά της οικογένεια στην Αθήνα, αλλά από τον Αλκμέωνα και στη συνέχεια από τον Μεγακλή απόχτησαν εκθαμβωτική φήμη. [6.125.2] Γιατί ο πρώτος, ο Αλκμέων, ο γιος του Μεγακλή, συνόδευε και πρόσφερε ανοιχτόκαρδα τις καλές του υπηρεσίες στους Λυδούς που έρχονταν από τις Σάρδεις σαν άνθρωποι του Κροίσου για το μαντείο των Δελφών· όταν λοιπόν ο Κροίσος έμαθε από τους Λυδούς που μετέβαιναν συχνά στο μαντείο ότι ο Αλκμέων τον ευεργετεί, τον κάλεσε στις Σάρδεις· κι όταν έφτασε εκεί, του κάνει δώρο τόσο χρυσάφι, όσο θα μπορούσε να σηκώσει με το σώμα του μια κι έξω. [6.125.3] Κι ο Αλκμέων, ύστερ᾽ απ᾽ αυτή την προσφορά, νά ποιά καμώματα επιστράτευσε· ντύθηκε μεγάλο χιτώνα κι άφησε να ᾽χει μεγάλο βάθος ο κόρφος του, φόρεσε στα πόδια του αρβύλες, το μεγαλύτερο νούμερο που βρήκε, και κατευθύνθηκε στο θησαυροφυλάκιο όπου τον οδηγούσαν. [6.125.4] Και ρίχτηκε πάνω σε σωρό με ψήγματα χρυσού· πρώτα πρώτα παραγέμισε το κενό που άφηναν τα πόδια του στις αρβύλες μ᾽ όσο χρυσάφι χωρούσε, κατόπι γέμισε με χρυσάφι όλο τον κόρφο του χιτώνα, πασπάλισε μ᾽ άφθονα ψήγματα τα μαλλιά της κεφαλής του, μ᾽ άλλο χρυσάφι γέμισε το στόμα του και βγήκε απ᾽ το θησαυροφυλάκιο σέρνοντας με δυσκολία τις αρβύλες, κι έμοιαζε μ᾽ οτιδήποτε άλλο παρά με άνθρωπο, αφού και το στόμα του ήταν στουπωμένο και το σώμα του, από την κορφή ώς τα νύχια, εξογκωμένο. [6.125.5] Αντικρίζοντάς τον ο Κροίσος έσκασε στα γέλια, και του δίνει όλο εκείνο το χρυσάφι κι ακόμα του δωρίζει κι άλλα όχι μικρότερης αξίας απ᾽ εκείνο. Έτσι η οικογένεια αυτή απόχτησε μεγάλο πλούτο κι ο Αλκμέων αυτός, ύστερ᾽ απ᾽ αυτά, συντηρούσε άλογα που σέρνουν τέθριππο και μ᾽ αυτά ανακηρύχτηκε ολυμπιονίκης.
[6.126.1] Ύστερ᾽ απ᾽ αυτόν, στην επόμενη γενιά, την οικογένεια αυτή την ανέβασε ψηλά ο Κλεισθένης, ο τύραννος της Σικυώνας, κι έτσι απόχτησε πολύ μεγαλύτερο όνομα στον ελληνικό κόσμο απ᾽ αυτό που είχε προηγουμένως. Δηλαδή ο Κλεισθένης, ο γιος του Αριστωνύμου, γιου του Μύρωνος, γιου του Ανδρέα, απόχτησε θυγατέρα που την ονόμαζαν Αγαρίστη. Αυτήν θέλησε να την παντρέψει με τον άντρα που θα διαπίστωνε πως ήταν ο άριστος ανάμεσα σ᾽ όλους τους Έλληνες. [6.126.2] Λοιπόν σε ολυμπιακούς αγώνες, στους οποίους ανακηρύχτηκε νικητής στο αγώνισμα των τεθρίππων, ο Κλεισθένης έβαλε τον κήρυκά του να προκηρύξει, όποιος από τους Έλληνες θεωρεί τον εαυτό του άξιο να γίνει γαμπρός του Κλεισθένη, να βρίσκεται στη Σικυώνα μέσα σ᾽ εξήντα μέρες ή και νωρίτερα, γιατί ο Κλεισθένης θα έκλεινε το γάμο μέσα σ᾽ ένα χρόνο, που θ᾽ άρχιζε να τρέχει από την εξηκοστή μέρα. [6.126.3] Τότε, όσοι Έλληνες ήταν περήφανοι για τον εαυτό τους και την καταγωγή τους, παρουσιάστηκαν μνηστήρες. Ο Κλεισθένης τούς φιλοξενούσε για τον σκοπό του, μάλιστα έκανε γι᾽ αυτούς και στίβο και παλαίστρα.
[6.127.1] Ήρθε λοιπόν από την Ιταλία ο Σμινδυρίδης, ο γιος του Ιπποκράτη, Συβαρίτης, ο άνθρωπος που δεν είχε το δεύτερό του στη χλιδή (ήταν η εποχή που η Σύβαρη βρισκόταν στη μεγάλη της ακμή), κι από τη Σίρη ο Δάμασος, γιος του Αμύρη, του φημισμένου σοφού. [6.127.2] Αυτοί λοιπόν ήρθαν από την Ιταλία, κι απ᾽ το Ιόνιο πέλαγος ο Αμφίμνηστος, ο γιος του Επιστρόφου, από την Επίδαμνο· αυτός ήρθε απ᾽ το Ιόνιο πέλαγος. Κι απ᾽ την Αιτωλία, του Τιτόρμου, που ξεπερνούσε σε σωματική ρώμη όλους τους Έλληνες κι αποσύρθηκε στην πιο απόμακρη γωνιά της Αιτωλίας για να μη βλέπει ανθρώπους, αυτουνού του Τιτόρμου ήρθε ο αδερφός, ο Μάλης. [6.127.3] Κι από την Πελοπόννησο ο Λεωκήδης, ο γιος του Φείδωνος, του τυράννου του Άργους· του Φείδωνος, που όρισε τα μέτρα και τα σταθμά στους Πελοποννησίους κι έκανε την πιο αλαζονική πράξη απ᾽ όλους τους Έλληνες· ήταν αυτός που έδιωξε με τη βία τους Ηλείους ελλανοδίκες κι ανέλαβε ο ίδιος την οργάνωση των ολυμπιακών αγώνων· αυτουνού λοιπόν ο γιος, και ο Αμίαντος, ο γιος του Λυκούργου, από την Τραπεζούντα της Αρκαδίας· κι από την Αζανία, απ᾽ την πόλη Παίο, ο Λαφάνης, ο γιος του Ευφορίωνος, αυτουνού που, όπως διηγούνται στην Αρκαδία, φιλοξένησε στο σπίτι του τους Διοσκούρους κι από τότε φιλοξενούσε όλους τους ανθρώπους· κι από την Ηλεία ο Ονόμαστος, ο γιος του Αγαίου. [6.127.4] Λοιπόν από την Πελοπόννησο ήρθαν οι παραπάνω, κι από την Αθήνα ήρθαν ο Μεγακλής, ο γιος του Αλκμέωνος, αυτουνού που επισκέφθηκε τον Κροίσο, κι ένας δεύτερος, ο Ιπποκλείδης, ο γιος του Τεισάνδρου, που ξεχώριζε ανάμεσα στους Αθηναίους για τον πλούτο και την ομορφιά του. Κι από την Ερέτρια, που εκείνη την εποχή ήταν στην ακμή της, ο Λυσανίας, μόνο αυτός από την Εύβοια. Κι από τη Θεσσαλία, από την Κραννώνα, ήρθε ο Διακτορίδης, από την οικογένεια των Σκοπάδων, κι από τη χώρα των Μολοσσών ο Άλκων.
[6.128.1] Τόσοι ήταν οι μνηστήρες· κι όταν έφτασαν την ορισμένη μέρα, ο Κλεισθένης πρώτα πρώτα κατατοπιζόταν για την πατρίδα και την οικογένεια του καθενός τους. Ύστερα, κρατώντας τους κοντά του ένα χρόνο, στάθμιζε τα προτερήματά τους, την ιδιοσυγκρασία τους, την αγωγή και τα φερσίματά τους, με το να τους συναναστρέφεται κι έναν ένα χωριστά και μ᾽ όλους μαζί· τους νεότερους μάλιστα τους οδηγούσε στα γυμναστήρια· προπάντων παρακολουθούσε τη συμπεριφορά τους στα συμπόσια· γιατί όσο καιρό τους κρατούσε κοντά του έκανε τα πάντα και συνάμα τους φιλοξενούσε αρχοντικά· [6.128.2] και κάπως περισσότερο ανάμεσα στους μνηστήρες ήταν της αρεσιάς του αυτοί που ήρθαν απ᾽ την Αθήνα, κι απ᾽ αυτούς οι προτιμήσεις του στρέφονταν στον Ιπποκλείδη, το γιο του Τεισάνδρου, για τα προτερήματά του και γιατί η συγγένειά του με τους Κυψελίδες της Κορίνθου κρατούσε απ᾽ τα παλιά.
[6.129.1] Κι όταν ήρθε η επίσημη μέρα του γαμήλιου συμποσίου και της δημόσιας δήλωσης του Κλεισθένη, ποιόν προτίμησε απ᾽ όλους, ο Κλεισθένης θυσίασε εκατό βόδια και τους καλοτραπέζωνε, και τους μνηστήρες της κόρης του κι όλους τους Σικυωνίους. [6.129.2] Κι όταν τέλειωσαν το δείπνο τους, τσακώνονταν μεταξύ τους οι μνηστήρες για τη μουσική και για τ᾽ ανέκδοτα που λέγονται για όλη την παρέα. Και καθώς συνέχιζαν να πίνουν, ο Ιπποκλείδης, που άφηνε πολύ πίσω τους άλλους, έδωσε παραγγελιά στον αυλητή να του παίξει για χορό του καλού κόσμου· ο αυλητής τον άκουσε κι αυτός χόρεψε. Κι έτσι που απολάμβανε το χορό του, ο Κλεισθένης άρχισε να βλέπει με ανήσυχο μάτι όλα όσα γίνονταν. [6.129.3] Κι ύστερα, αφού σταμάτησε λίγο για να πάρει ανάσα, ο Ιπποκλείδης πρόσταξε κάποιον να φέρει μέσα ένα τραπέζι, κι όταν ήρθε το τραπέζι ανέβηκε απάνω και χόρεψε πρώτα κάνοντας τσαλίμια λακωνικά, κατόπι άλλα, αττικά, και σε τρίτη φάση, στηρίζοντας το κεφάλι του πάνω στο τραπέζι άρχισε να κουνά χορευτικά τα πόδια στον αέρα. [6.129.4] Στην πρώτη και τη δεύτερη φάση του χορού του, ο Κλεισθένης, αηδιάζοντας με τον Ιπποκλείδη κι αποκλείοντάς τον πια από το γάμο εξαιτίας του χορού του και της αδιαντροπιάς του, συγκρατιόταν ακόμα, μη θέλοντας να ξεσπάσει φανερά εναντίον του. Όταν όμως τον είδε να κάνει αυτά τα τσαλίμια με τα σκέλη, δεν μπορούσε πια να συγκρατηθεί και είπε: «Γιε του Τεισάνδρου, με το χορό σου κλότσησες το γάμο σου». Κι ο Ιπποκλείδης αποκρίθηκε: «Οὐ φροντὶς Ἱπποκλείδῃ».
[6.130.1] Το γνωστό αυτό ρητό προέρχεται από το παραπάνω περιστατικό. Κι ο Κλεισθένης ζήτησε να γίνει σιωπή και μίλησε έτσι που να τον ακούν όλοι: «Κύριοι, μνηστήρες της κόρης μου, εγώ έχω επαινετικά λόγια για όλους σας κι ολωνών σας, αν ήταν μπορετό, θα έκανα την καρδιά· γιατί κανέναν δεν ξεχωρίζω ως ανώτερο από τους άλλους κι ούτε τους υπόλοιπους τους θεωρώ κατώτερους· [6.130.2] πώς να γίνει όμως, δεν μπορείς να εκπληρώσεις τις προσδοκίες όλων, όταν η κοπέλα για την οποία βγάζεις βουλή είναι μία· έτσι σ᾽ όσους αποκλείονται απ᾽ αυτό το γάμο, δίνω στον καθένα δώρο ένα τάλαντο ασήμι για την τιμή που μου κάνατε να ζητήσετε σε γάμο την κόρη μου και που αφήσατε τα σπιτικά σας για καιρό· τώρα, αρραβωνιάζω την κόρη μου την Αγαρίστη με το γιο του Αλκμέωνος, τον Μεγακλή, να την πάρει σύμφωνα με τους αθηναϊκούς νόμους». Ο Μεγακλής δήλωσε πως δέχεται τον αρραβώνα κι έτσι ο Κλεισθένης οριστικοποίησε τον γάμο.
[6.131.1] Αυτό λοιπόν ήταν το περιστατικό της εκλογής ανάμεσα στους μνηστήρες κι έτσι το όνομα των Αλκμεωνιδών έγινε ξακουστό σ᾽ όλη την Ελλάδα. Από τον γάμο αυτό γεννιέται ο Κλεισθένης που χώρισε σε φυλές τους Αθηναίους κι εγκαθίδρυσε τη δημοκρατία τους, παίρνοντας τ᾽ όνομά του από τον Σικυώνιο πατέρα της μητέρας του· [6.131.2] ο Μεγακλής λοιπόν αποχτά αυτόν και τον Ιπποκράτη, κι ο Ιπποκράτης απόχτησε τον δεύτερο Μεγακλή και τη δεύτερη Αγαρίστη (που πήρε τ᾽ όνομά της από την Αγαρίστη του Κλεισθένη)· αυτή παντρεύτηκε τον Ξάνθιππο, το γιο του Αρίφρονος, κι ενώ ήταν έγκυος είδε όνειρο στον ύπνο της, της φάνηκε δηλαδή πως γέννησε λιοντάρι· κι ύστερ᾽ από λίγες μέρες χάρισε στον Ξάνθιππο αγόρι, τον Περικλή.