πιστοποίηση ελληνομάθειας.

[ΣΠ]: …Θα περάσετε καλά μαζί μας, νομίζουμε, γιατί περνάμε εμείς καλά και αυτό είναι μεταδοτικό συνήθως. Ο-Μιλάω στον πληθυντικό γιατί είναι πολλοί.
[ΜΕ]: Έτσι πρέπει.
[ΣΠ]: Στον ένα πώς μιλάμε;
[ΜΕ]: Πάλι στον πληθυντικό.
[ΣΠ]: Πάλι στον πληθυντικό. Κύριε Μάνο Ελευθερίου καλησπέρα σας!
[ΜΕ]: Χε, χε, χε, χε…
[ΤΤ]: Χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα, χα…
[ΣΠ]: Ως ευ παρέστητε, κύριε Ελευθερίου. …Εε, δεν μπορεί. Έχει δηλώσει ότι δε μπορεί- δεν μπορείτε τον- μιλάω και στους δύο αριθμούς.
[ΜΕ]: Ό,τι θέλετε, ό,τι θέλετε!… Ό,τι θέλετε.
[ΣΠ]: Ενικό θα λέω, λοιπόν. Μάνο! Να μη θεωρηθεί ασέβεια ή έλλειψη θαυμασμού ή ο,τιδήποτε άλλο.
[ΜΕ]: Έχουμε μια διαφορά ηλικίας.
[ΣΠ]: Εε, ι- δύσκολα τα πράγματα. Δεν είναι εύκολο η- απόψε η εκπομπή, όχι γιατί είναι πρώτη, γιατί είναι ο κύριος Ελευθερίου, ο οποίος …γνωστόν τοις πάσι, ας πούμε, πόσο αποφεύγει την… δημοσιότητα, τα- τις εμφανίσεις τις δημόσιες και τα λοιπά. Το γιατί ήρθε μέχρις εδώ, δεν ξέρω. Ή καλή μας τύχη είναι ή δική του διαστροφή, θα μας το εξηγήσει… σε λίγο.
[ΜΕ]: Καλά… Ε… να τους συστήσουμε, αλλά…
[ΣΠ]: Να ξεκινήσουμε να… συστήνουμε… τους εε… μάλιστα. Κύριος Σωτήρης Πράπας;
[ΜΕ]: Εε, προσωπικός μου καρδιοχειρουργός.
[ΣΠ]: Που δεν ε- που ακόμη δεν έχει ευτυχήσει να σας χειρουργήσει…
[ΜΕ]: Ε, ακόμη. Ετοιμάζεται. Ετοιμάζει τα μαχαίρια!
[ΩΠ]: Ο Μάνος αστειεύεται. Ουσιαστικά είμαστε συνάδελφοι. Κάνουμε την ίδια δουλειά.
[ΣΠ]: Δηλαδή;
[ΩΠ]: Και οι δύο ασχολούμαστε με τις καρδιές των ανθρώπων. Βέβαια, αυτός τις ανοίγει με τον τρόπο του. Καιαιαι…
[ΣΠ]: Αναίμακτα!
να ‘ναι σίγουρος ότι εμείς θα τον φροντίζουμε πάντα. Θέλουμε πάντα να ‘ναι καλά και να μας εμπνέει με τα μαλαματένια λόγια του!
[ΣΠ]: Να σου πω. Από πότε τον γνωρίζεις, Τάνια; Από πότε τον γνωρίζεις;
[ΜΕ]: Γεράσαμε!
[ΤΤ]: Τριανταένα χρόνια τον γνωρίζω το Μάνο.
[ΣΠ]: Την τραγιάσκα τη φορούσε;
[ΤΤ]: Πάντα!
[ΣΠ]: Γεράσιμε καλησπέρα!… Γεράσιμος Ανδρεάτος.
[ΓΑ]: Καλησπέρα σας.
[ΣΠ]: Πόσα χρόνια τον γνωρίζεις τον κύριο Ελευθερίου και τιιι σε συνδέει… μ’ αυτόν;
[ΓΑ]: Προσωπικάαα από το ’97, αν δεν κάνω λάθος, στη Μέδουσα… εε ήταν η πρώτη μας… από κοντά επαφή, αλλάαα τον γνωρίζω και τον θαυμάζω και τον εκτιμώ… από τότε πουου κατάλαβα τι σημαίνειειει τραγούδι και μάλιστα καλό ελληνικό τραγούδι.
[ΣΠ]: Κι άμα σας πω, βρε παιδιά, ότι… σχεδόν το αποποιείται. Τέλος πάντων, θα τα πούμε αργότερα μετά, γιατί είναι είναι κάτι ερωτήσεις σ’ εσάς. Θέλω να υποβάλω ερωτήματα σε σας που τον γνωρίζετε καλά, μπας και μάθουμε τίποτα! Κύριε Σπανέ καλησπέρα σας!
[ΓΣ]: Καλησπέρα σας. Τι κάνετε;
[ΣΠ]: Πολύ καλά είμαστε. …Δε μου λέτε κύριεεε Σπανέ, εεε-
[ΓΣ]: Γιάννη καλύτερα, γιατί Σπανέ, εε…
[ΣΠ]: Γιάννη; Προσωπικά, εε πώς το λένε- στον ενικό; Τους μιλάω και τους δύο, εντάξει. Στον ενικό. Αα- όλοι θα
[ΓΣ]: Ε, έτσι με λένε…
σας λένε τώρα για τη «Μαρκίζα» και τη «Μαρκίζα» και τη «Μαρκίζα». Εντάξει η «Μαρκίζα» είν’ έναα τραγούδι-σταθμός. Αλλά είναι αλήθεια αυτό πουου… κυκλοφορεί ότι πρώτα έγραψες τη μουσική και… σου φόρεσε τους στίχους μετά;
[ΓΣ]: Ναι. Είναι μια περίπτωση σπάνια, βέβαια, εε… Αν δεν είχε βάλει ο Μάνος… το στίχο στη «Μαρκίζα», δεν θα υπήρχε τραγούδι. Θα ήταν μια απλή μουσική. Εε είναι πολύ δύσκολο απάνω σε μουσική να γράψεις στίχο και να ξεπεράσει ο στίχος τη μουσική, όπως συνέβη με τη «Μαρκίζα».
[ΜΕ]: Θεϊκή η μουσική είναι εξαίσια. …Εε εγώ νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε… στιχουργός έγραφε σε τέτοια μουσική, θα ‘κοβε τις φλέβες του να γράψει τα καλύτερα πράματα. …Εγώ νο- ε, αυτό νομίζω.
[ΓΣ]: Έχω τη δικιά σου εμπειρία και μου αρκεί!
[ΣΠ]: Ευτυχής στιγμή, πάντως, και τωων δύο ας πούμε, έτσι. Λαυρέντη, καλησπέρα.
[ΛΜ]: Γεια σου Μάνο.
[ΜΕ]: Γεια σου μεγάλε!
[ΣΠ]: «Γεια σου μεγάλε» είπε. ..Γιατί το λέει αυτό;
[ΛΜ]: Κοίταξε, εεε. Εγώ με το Μάνο δεν έχω κάνει πάρα πολλά τραγούδια. Δύο… τραγουδάκια τελευταία. Αλλά πρέπει να σου πω ότιιι όλη μου η οικογένεια, δηλαδή εγώ, η γυναίκα μου, η κόρη μου είμαστε οι προσωπικοί του ψυχίατροι. Το ‘χεις υπόψη σου αυτό.
[ΣΠ]: Όπα! Δηλαδή; …Πώς;
[ΛΜ]: Έρχεται, του κάνουμε ψυχανάλυση και τα λοιπά.
[ΣΠ]: Έρχεται στο σπίτι, πού;
[ΛΜ]: Ναι, σπίτι και του κάνουμε ψυχανάλυση. Εε, κάν’ την ψυχα- κάνει την ψυχαναλυσούλα του και φεύγει, ας πούμε.
[ΣΠ]: Έρχεται με το με το γιατρό του ή και μόνος;
[ΛΜ]: Και το γιατρό του εγώ του το γνώρισα, ε μεταξύ μας…
[ΜΕ]: Μα το γιατ- το γιατρό οο Λαυρέντης μου το γνώρισε!
[ΣΠ]: Σοβαρά;! ….. Του οφείλεις πολλά, δηλαδή.
[ΛΜ]: Ε, ποιος θα του τον γνωρίσει;!… ε, χε, χε.
[ΣΠ]: Αυτό που λέμε καλή καρδιά, σε σένα το οφείλει λοιπόν! Ε, χα, χα…
[ΛΜ]: Ντάξει ρε παιδί μου. Με καταλαβαίνει…
[ΣΠ]: Καλή καρδιά παιδιά! Χε, χε…
[ΛΜ]: Ξέρεις πώς τον πρωτογνώρισα τον Μάνο; Είμαστε σε μια παρέα… και και καθόμαστε –δεν τον ήξερα καλά– και ξαφνικά τον ακούω να λέει «Ωχ! Μου συνέβη κάτι το φοβερό!». Λέω «τι έπαθες;». «Μόλις αυτή τη στιγμή είδα τη φάτσα μου στον καθρέφτη!», ε, χε, χα, χα, χα, χα, χα, χα… έτσι τον γνώρισα!
[ΣΠ]: Α, χα, χα, χα, χα, χα, χα
[ΜΕ]: Χε, χε, χε…
[ΜΕ]: Ναι;
[ΣΠ]: Απίστευτο χιούμορ και πολύ ιδιαίτερο, ε; Πώ, πω. Πολύ ιδιαίτερο!
[ΛΜ]: Στην υγειά σου Μανούλη…
[ΣΠ]: Τανιούλα;
[ΤΤ]: Έλα, αγάπη μου…
[ΣΠ]: Για λέγε μάνα μου.
[ΤΤ]: Ε, το Μάνοο-
[ΣΠ]: Πριν 31 χρόνια φόραγε τραγιάσκα, πάντως.
[ΤΤ]: Είπα, 31 χρόνια πριν. Ε, η «Θητεία» ήταν ο πρώτος δίσκος τον οποίο ηχογράφησα. Και η «Θητεία», βεβαίως, ήτανεε… οιοιοι έξοχοι στίχοι του Μάνου –από κει και τα «Μαλαματένια λόγια» που ακούσαμε– βέβαια, τώρα-
[ΛΜ]: Κι η υπέροχη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, μη το- γιατί-
[ΤΤ]: Κι η υπέροχη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου. Ήταν η πρώτη μου δουλειά. Αλλά… εε τον Μάνο τον αγαπούσα σαν εε… στιχουργό από πιο πριν. Όταν εε σκεφτόμουνααα να ξεκινή- μήπως να ξεκινήσω να τραγουδάω – είχα έρθει στην Αθήνα σαν ηθοποιός, έπαιρνα 2100 το μήνα τότε, …δύσκολα τα
πράγματα, πώς να ζήσω; Τότε σαν ηθοποιός απ’ το θέατρο! …
[ΣΠ]: Μεικτά, μεικτά;…… Μεικτά, λέω, ή καθαρά;
[ΤΤ]: Ε, μεικτά, εννοείται! Τι καθαρά χριστιανέ μου; Εάν ήταν καθαρά θα ‘μουν πάμπλουτη! Λοιπόν, και
[ΣΠ]: Εμ, αυτό αυτό είναι το πρόβλημα! χε…Να ‘ταν καθαρά…
σκεφτόμουνα μήπως ν’ αρχίσω να τραγουδώ. Είχα φίλο, λοιπόν, κολλητό τον Κωστάκη τον Θωμαΐδη. …Παραγωγός τώρα στον «Μελωδία», μέγας και τρανός, εξαρτώμαστε απ’ αυτόν, ξέρεις, παίζει τα τραγούδια μας και τα λοιπά. Καιαιαι πάω σπίτι του, ο Κωστάκης έπαιζε κιθάρα, και μου λέει «έλα να σε δοκιμάσω, ρε παιδάκι μου. Να πεις ένα τραγούδι, να το γράψουμε, να τ’ ακούσεις κι εσύ. Να δούμε θα σ’ αρέσει;» Ε, το τραγούδι αυτό ήταν «Το τρένο φεύγει στις 8», του Μάνου πάλι. …Και τι ωραία, ευτυχής συγκυρία… μετάα η «Θητεία» να ‘ναι δικιά του. Και μετάα το δίσκο με το Γιάννη που κάναμε το «Φίλε» ξεκίνησε κι ο δίσκος αυτός πάλι λόγω του Μάνου, ενός τραγουδιού του Μάνου. Είχα πάει στο θέατρο, έπαιζε ο Φέρτης τοο… «Μπέντ;»
[ΜΕ]: «Μπέντ».
[ΣΠ]: Ο Γιάννης ο Φέρτης οο ηθοποιός;
[ΤΤ]: Καιαι, ναι ο Γιάννης, ναι γνωστός Γιάννης Φέρτης και μην υπαινίσσεσαι. …Ναι. …Φίλος μου. …Φίλος μας
[ΣΠ]: Ντάξει παιδί μου λέμε
βρε!
τώρα! Είπα! Είπα τίποτα εγώ;
[ΤΤ]: Καιαιαι, …πάω λοιπόν στο θέατρο και έγινε μια τρομερή σκηνή, ο Αλέξης ο Γεωργίου – Θεός σχωρέσ’ τον Σταμάτη μου –… έλεγε ξαφνικά τοοο «Αντίο δρόμοι του Βερολίνου», μέσα στην παράσταση. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από την παράσταση. Έχω την εικόνα αυτή…