• (Προκ. για το Θεό) πολυεύσπλαχνος, ευσπλαχνικότατος:
  • (Διγ. Z 4366).

[<παν‑ + επίθ. εύσπλαχνος]

• Πολύ εύστοχος:
  • πανεύστοχοι τοξόται (Αξαγ., Κάρολ. Έ 1067).

[<παν‑ + αρχ. επίθ. εύστοχος]

• Εντελώς ασήμαντος, ανάξιος λόγου, μηδαμινός:
  • (Διγ. Gr. 1993).

[<παν‑ + επίθ. ευτελής. Η λ. στη Σούδα]

• 1)
  • α) Πολύ ευτυχισμένος:
    • βασιλεύς, …, πλούσιος και πανευτυχής (Θησ. (Foll.) I 6)·
  • β) (ο θετ. και υπερθ. του επιθ. ως επίθ. βασιλέων και ευγενών):
    • βασιλικῄ προστάξει Ρωμανού του πανευτυχούς (Διγ. Z 1319· Προδρ. II 96‑4 χφ H κριτ. υπ.), (Λίβ. Esc. 4329)·
  • γ) (προκ. για νεκρό) αξιομακάριστος:
    • (Διγ. Z 4099).
• 2)
  • α) (Προκ. για στρατό) νικηφόρος:
    • (Αξαγ., Κάρολ. Έ 1042)·
  • β) (προκ. για τοξότη) ικανότατος, πολύ εύστοχος:
    • κυνηγόν πανάριστον, πανευτυχήν δεξιώτην (Βέλθ. 100).

[<παν‑ + επίθ. ευτυχής. Η λ. σε έγγρ. του 11. αι. και σήμ.]

• 1) Που έχει πολύ καλή φήμη, ξακουστός:
  • (Διγ. Z 1679)·
  • αρχόντισσες μεγάλες, …, ανέγλυτες, πανεύφημες (Ανακάλ. 73)·
  • (σε θέση ουσ. ως προσφών. αγαπημένου προσώπου):
    • (Διγ. Z 1870).
• 2) (Προκ. για άγιο) παμμακάριστος:
  • την εικόνα του πανευφήμου Μάρκου του ευαγγελιστού (Ψευδο-Σφρ. 324¹⁵).

[μτγν. επίθ. πανεύφημος]

• Ολόφωτος, ολόλαμπρος·
  • (σε μεταφ.):
    • Ω ήλιε πανεύφωτε (ενν. η κόρη), … μαζί με τον άνδρα σου θάπτεσαι σήμερον (Διγ. Άνδρ. 412¹⁰).

[<παν‑ + επίθ. *εύφωτος (πβ. λ. ευφώτιστος τον 6. αι.)]

• Πολύ χρήσιμος, ωφέλιμος· θεραπευτικός:
  • οξούγγιν … ποιούν σκευήν πανεύχρηστον εις τας πληγάς και πάθη (Διήγ. παιδ. 854).

[<παν‑ + επίθ. εύχρηστος]