• 1)
  • α) Επίσημη δήλωση υποτέλειας σ’έναν ηγεμόνα, κατά την οποία ο υποτελής ανακηρύσσεται «άνθρωπος» του ηγεμόνα και του παραχωρείται φέουδο έναντι υπόσχεσης σεβασμού και υποταγής (πβ. και ανθρωπία και λιζία):
    • δίδω σε, να έχεις γονικόν σου την Καλαμάταν … τον επαράδωσε κι εποίκεν του το 'μάντζι (Χρον. Μορ. P 1867· Χρον. Μορ. H 8634)·
    • να ποιήσουν προς εσέναν το όσον χρεωστούσιν εις δουλείαν κι ομάτζι και λιζίαν (Χρον. Μορ. H 7467)·
  • β) ομολογία ή δήλωση εύνοιας, συμπάθειας, αναγνώρισης·
    • ηθική δέσμευση, υποχρέωση:
      • λέγει· «Αμέτε στον Θησέαν και δότε τού το (ενν. το πιττάκι) αμάζι» (Θησ. (Foll.) I 97).
• 2) Επικυριαρχία, δικαιώματα επικυριαρχίας:
  • του εχάρισεν το ομάτζιο και λιζίαν· πρώτα του αφέντου των Αθηνών, τα τρία τερτσέρια του Ευρίπου (Χρον. Μορ. H 3185).
• 3) Τιμάριο, φέουδο:
  • της Άκοβας η μπαρουνία με τα ομάτζια που έχει, ότι είναι εικοσιτέσσαρα φιέ καβαλλαρίων (Χρον. Μορ. H 7678· 7688).

[<αρχ. γαλλ. omage· πβ. και μεσν. λατ. homagium (Blaise· βλ. και Du Cange, Lat.). Ο τ. ομά(ν)τζι σε δημ. τραγ. Ο τ. ομάντζιον στο Du Cange. Η λ. στο Meursius]