• Ά Αμτβ.
  • 1) Οργίζομαι, θυμώνω:
    • με ταπεινότη αρχίζει να του μιλεί το δίκιο του με δίχως να μανίζει (Ερωτόκρ. Β́ 972).
  • 2) (Προκ. για τους ανέμους και τη θάλασσα) μαίνομαι, φέρομαι ορμητικά:
    • (Ερωτόκρ. Δ́ 1675, 699).
• Β́ Μτβ.
  • 1) Αγριεύω· οργίζομαι με κάπ. ή κ.:
    • φοβάσαι … να μην το μάθει ο κύρης μου να πα να σου μανίσει (Ερωτόκρ. Γ́ 1237)·
    • (μεταφ.):
      • ωσάν το μαύρο νέφαλο που άνεμος το μανίζει (Ερωτόκρ. Β́ 2127).
  • 2) Εχθρεύομαι:
    • στανιό της δεν τηνε ζητώ κι η φύση το μανίζει (Ερωτόκρ. Έ 531).
  • 3) Προκαλώ το θυμό, εξοργίζω:
    • ποιος έκλεψε το 'κόνισμα κι εμάνισέ σε τόσο (Ιντ. κρ. θεάτρ. Ά 32).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = θυμωμένος, οργισμένος:
  • εκείνη εγλάκηξε κι έφυγε μανισμένη (Πανώρ. Ά 363).

[<γ́ πληθ. αορ. εμάνησαν του μαίνομαι. Πβ. παλαιότ. μανίζω (L‑S Suppl.). Η λ. στο Βλάχ. και σήμ. ιδιωμ. (Πάγκ., Παπαδ., Παπαχριστ., Κόμης, κ.α.)]