Παράλληλη αναζήτηση

Αναζήτηση για: εντροπία

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

εντροπία η [endropía] Ο25 : 1.(φυσ.) η λειτουργία που καθορίζει την αταξία (κατάσταση έλλειψης τάξης) ενός συστήματος η οποία αυξάνεται, όταν αυτό εξελίσσεται προς άλλη κατάσταση αυξημένης αταξίας. 2. (στη θεωρία των πληροφοριών) ο αριθμός που εκφράζει το βαθμό ανταγωνισμού των δυνατών απαντήσεων σε ένα και το αυτό ερέθισμα.
[λόγ. < διεθ. en- = εν- -tropy < αρχ. τροπ(ή) `στροφή΄ -ία (διαφ. το αρχ. ἐντροπία = ἐντροπή (δες εντροπαλός))]

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

εντροπιάζω [endropxázo] -ομαι Ρ2.1 : (λόγ.) ντροπιάζω.
[λόγ. < μσν. εντροπιάζω < εντροπ(ή) -ιάζω]

[Λεξικό Κριαρά]

εντροπιάζω· αντροπιάζω· ντροπιάζω.

I. (Ενεργ.) ντροπιάζω κάπ., εκθέτω κάπ., προσβάλλω την τιμή κάπ.:
- μα συ δε μολογάς Θεόν, μα θες να με ντροπιάσεις (Ριμ. κόρ. 698).
II. Μέσ.
- 1) Αμαυρώνω τη φήμη μου, εξευτελίζομαι:
  - να ’χα ’σταιν ρήγας της Κύπρου τιμημένος και όχι ρήγας όλου του κόσμου και να ’μαι αντροπιασμένος! (Μαχ. 230^30‑1).
- 2) (Προκ. για γυναίκες) παρεκτρέπομαι ερωτικά, ατιμάζομαι:
  - αφότες εντροπιάστηκεν η αθλία και επομπεύτη (Συναξ. γυν. 400).

Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = που φέρνει ντροπή· αισχρός:
- ετίμασέν την αντροπιασμένα λογία λαλώντα της (Μαχ. 214²⁷).

[<ουσ. εντροπή + κατάλ. ‑ιάζω. Ο τ. αντρ‑ και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. ντρ‑ στο Somav. και σήμ. Η λ. στο LBG και στο Βλάχ.]

[Λεξικό Κριαρά]

εντροπιάρης, επίθ.· θηλ. εντροπιαρία· ντροπιαρά.

[<ουσ. εντροπή + κατάλ. ‑ιάρης. Θηλ. εντροπαρία σήμ. ποντ. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ. στον τ. ντρο-]

[Λεξικό Κριαρά]

εντροπιασμένα, επίρρ.· αντροπιασμένα.

1) Ντροπιασμένα, επαίσχυντα:
- απόθανεν άσκημα, εντροπιασμένα (Χρον. Τόκκων 3290).
2) Με τρόπο που προκαλεί ντροπή, αδιάντροπα, αναίσχυντα:
- επολογήθην τους (ενν. ο αμιράς) τόσον σκλερά και αντροπιασμένα (Μαχ. 144²).

[<μτχ. παρκ. του εντροπιάζω. Η λ. στο Somav.]

[Λεξικό Κριαρά]

εντροπιαστά, επίρρ.· ντροπιαστά.

Με ντροπή, ντροπαλά:
- κλιτά κι εντροπιαστά τον ήβλεπεν η κόρη (Ερωτόκρ. Α´ 2100).

[<επίθ. εντροπιαστός]

Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα