• Aυτός που αρπάζει:
  • Tον αρπαχτήν π’ αρπάζοτουν (Σουμμ., Παστ. φίδ. E´ [1507])·
  • (επιθετ.):
    • οι γέρακες άνδρες αρπάκτες ένι (Διγ. Esc. 327).

[μτγν. ουσ. αρπακτής - αρπάκτης (DGE)]

• ① in a grasping manner, graspingly (syn αρπαχτά 1):
  • ο ένας καλόγερος τίναξε αρπαχτικά το χέρι του, σα να 'θελε να τα πιάσει (Kazantz) |
  • οι άνθρωποι δε χρησιμοποιούν πια τα δάχτυλα των ποδιών τους ~, όπως έκαναν οι πρόγονοί τους πάνω στα δέντρα (Evelpidis)

• ② rapaciously, voraciously, greedily, hungrily (syn άπληστα L, αρπαχτά 2, λαίμαργα):
  • ερευνούσε αρπαχτικά στο δρόμο τους άντρες (Kazantz) |
  • ο Kινέζος τόσο ~ πιάνεται από τα πράματα και θέλει να τα κάμει δικά του (id.) |
  • poem .. κι ως σπαράζουν | τρανή αλαφίνα διπλοκέρατη μέσ' τα βουνά, την τρώνε | αρπαχτικά κλ (Homer Il 16.159 Kaz-Kakr) |
  • .. στ' ανοιχτά κυνηγάει, | ~ τσιμπώντας ό,τι λάχει (Mammelis)

• ③ quickly, hastily, hurriedly (syn αρπαχτά 3, βιαστικά, γρήγορα, πεταχτά):
  • έφαγα αρπαχτικά |
  • αρπαχτικά ξεχωρίζω τους λιπόσαρκους χωριάτες να σκύβουν πάλι στα ρυζοχώραφά τους (Kazantz) poem πεζεύω, στα πλατάνια δένω τ' άλογο | κι αρπαχτικά την πιάνω και την φίλησα (Krystallis)

[fr postmed (Somavera) αρπακτικά, der of αρπακτικός]

• birds of prey, raptores

[fr kath αρπακτικά (sc πτηνά), substantiv. n pl of αρπακτικός]

• 1) Που έχει την τάση να αρπάζει:
  • αρπακτικήν … χείρα (Mανασσ., Ποίημ. ηθ. 108).
• 2) (Προκ. για νερό) που αντλείται γρήγορα· «αμίλητο»:
  • (Iερακοσ. 391¹⁹).

[μτγν. επίθ. αρπακτικός. H λ. και σήμ.]

• ① predatory, predacious:
  • αρπαχτικό γεράκι, λιοντάρι |
  • όλοι οι εργοδότες δεν είναι αρπακτικά όρνεα |
  • η Λιβαδιά ήταν η βίγλα, απ' όπου ξεκινούσαν για τις αρπακτικές τους εκστρατείες (Ouranis) |
  • μηδέ τα τσακάλια στο λόγγο δεν είναι τόσο αρπαχτικά και τόσο σκληρόκαρδα (Panagiotop) |
  • αν (το ψάρι) τύχαινε να 'χει αρτυθεί μ' ανθρώπινο κρέας, τότες γινόταν πιο αρπακτικό, χύμαγε αδίσταχτα στο βουτηχτή (Zappas)

• ⓐ rapacious, greedy, covetous, insatiable (syn άπληστος2 1, άρπαγας2):
  • ~λαός |
  • αρπακτική βουλιμία, πολιτική, φάτσα, ψυχή |
  • αρπακτικό ύφος |
  • αρπαχτική ανατριχίλα επάγωνεν απ' άκρη σ' άκρη το σώμα του (Karkavitsas) |
  • πάλευαν να σώσουν το βιος τους από τις αρπακτικές διαθέσεις της αγροτιάς (Melas) |
  • poem οι κόρακες αρπακτικοί βρίθαν στα διάφεγγα ύψη (Peranthis)

• ② grasping, grabbing, gripping:
  • αρπαχτικά δόντια, μάτια, νύχια |
  • είδα κι έπαθα να ξεφύγω από τα αρπακτικά χέρια, με τα οποία τραβούσαν τα μανίκια μου (Ouranis) |
  • poem .. σφήνωνε στο γόνα | βαθιά το αρπαχτικό σαν του θεριού τετράγκωνο σαγόνι (Kazantz Od 7.704)

• ③ hasty, hurried (syn αρπαχτός, βιαστικός, πεταχτός):
  • έριξα μια βίαιη αρπαχτικιά ματιά στις ζωγραφιές γύρα και σβάρνισα τα λαμπερά χρώματα (Kazantz)

[fr postmed (Somavera), MG αρπακτικός ← PatrG, K ἁρπακτικός, der of ἁρπακτός]

• rapaciousness, covetousness, graspingness, greed (syn απληστία 3, near-syn βουλιμία):
  • πειρατική, πολιτική ~ |
  • ~ των ευγενών, των τυχοδιωκτών |
  • σπάνια είδα άνθρωπο να βάζει με τόση αρπαχτικότητα σ' ενέργεια τα μάτια του, τα χέρια του, τα δόντια (Kazantz) |
  • της κεφαλαιοκρατίας η ιταμή ~είναι ο καλύτερος σύμμαχος του κομμουνισμού (Tsatsos, adapted) |
  • η τούρνα στην ~ ξεπερνάει το σκυλόψαρο (Potamianos) |
  • οι αρματολοί φημίζονται για τη σκληρότητα και την αρπακτικότητά τους (Vacalop)

[fr kath (neol Koumanoudis) αρπακτικότης, der of αρπακτικός]

• (Προκ. για άντληση νερού) γρήγορα, αμίλητα:
  • ύδωρ δραμών αρπακτικώς άντλησον (Iερακοσ. 391²²).

[<επίθ. αρπακτικός. Η λ. στον Hσύχ. (DGE) και σε σχόλ.]

• 1) Που αποκτά κ. με αρπαγή, αρπακτικός, πλεονέκτης:
  • ο Mπεντε-Bόγια άρπαγας, διατί την κυριεύει (ενν. την Mπολόνιαν) (Kορων., Mπούας 68).
• 2) (Προκ. για απαγωγή) κλέφτης, απαγωγέας:
  • (Bακτ. αρχιερ. 148).

[αρχ. επίθ. άρπαξ. Ο τ. και σήμ.]