• Κάμπια:
  • ο Θεός ήφερεν άνεμο … και ήφερε … ακρίδα και λάλα (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 162^r).

[<αλβ. llallë, ‑a. Η λ. και σήμ. ιδιωμ. (Μπόγκας Ά 209, Χυτήρης 94]

• Γιαγιά:
  • εκάμασι παιδόγγονα … και κερά λαλά εγίνη (Ερωτόκρ. Έ 1516).

[νηπ. λ. (Ανδρ., Καλογεράς 1975: 188)· πβ. λαλάς. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ. ιδιωμ.]

• Είδος τηγανίτας, λαλαγγίτα:
  • λαλάγγια … με το μέλι (Προδρ. IV 402).

[παλαιότ. ουσ. λαλάγγιον (Σχολ., Σούδα) <λαλάγγη (Σούδα) + κατάλ. ‑ιον. Η λ. και σήμ. ιδιωμ.]

• Είδος τηγανίτας:
  • λαλαγγίτα με το μέλι (Πεντ. Έξ. XVI 31).

[<ουσ. λαλάγγι πιθ. κατά το πίτα. Η λ. και σήμ.]

• Παιδαγωγός:
  • (Δούκ. 311²⁸).

[<τουρκ. lala, περσ. προέλ. Η λ. και σήμ. ιδιωμ.]

• 1) Λόγος, ομιλία:
  • αφικριστείτε το λάλημά μου (Πεντ. Γέν. IV 23).
• 2) Μουσικό όργανο, πνευστό ή έγχορδο:
  • Λαλήματα να παίζουσι, τύμπανα να κτυπούσι (Τζάνε, Κρ. πόλ. 254¹²).

[αρχ. ουσ. λάλημα. Ο τ. και σήμ. ποντ. Η λ. και σήμ.]

• Μεγαλόφωνη απαγγελία προσευχής, ψαλμωδία (πβ. λαλώ IΆ20 και Β́2α):
  • τον πικρόν τους λαλημόν … να αλαλάζουν (ενν. τα Τουρκιά) (Θρ. Κύπρ. Μ 389).

[<λαλώ + κατάλ. ‑μός. Πβ. λ. ‑σμός σήμ. κρητ.]

• Ονομαστός, περίφημος:
  • των θαυμαστών απελατών … των εν ανδρείᾳ λαλητών (Διγ. Gr. 3473).

• Το ουδ. ως ουσ. = η ικανότητα του λόγου, ομιλία:
  • το λαλητόν της γλώσσης μου (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 185).

[μτγν. επίθ. λαλητός. Το ουδ. ως ουσ. και σήμ. ιδιωμ.]