• 1) Που ακούγεται καθαρά, ευκρινώς:
  • ήχος εξάκουστος (Διγ. Gr. 1750).
• 2)
  • α) Φημισμένος, ξακουστός:
    • Τρόγια η ξακουστή (Φορτουν. Ιντ. γ´ 8· Χρον. Μορ. H 5818)·
  • β) ωραίος, εξαιρετικός:
    • όλους χαρίσματά ’δωκεν εξακουστά, μεγάλα (Φλώρ. 1826).

[μτγν. επίθ. εξάκουστος. Ο τ. ’ξά‑ στο Somav., όπου και τ. αξά‑ (λ. αξακουσμένος). Ο τ. ξα‑ και σήμ. Η λ. και σήμ. ποντ.]