Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 2 εγγραφές [1 - 2] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- ιδεώδες το [iδeóδes] Ο (βλ. Ε11) : (πρβ. ιδανικό). α. ό,τι υπάρχει ως ιδέα και νοείται ως έκφραση της απόλυτης, ύψιστης τελειότητας· ιδανικό: Tο ~ της αντρικής ομορφιάς αποδιδόταν με τις παραστάσεις του Aπόλλωνα. β. το ύψιστο όριο τελείωσης, ο υπέρτατος στόχος προς τον οποίο τείνει κτ.: Tο ~ της δημοκρατίας είναι η ελευθερία και η ανάδειξη του ατόμου. γ. (συνήθ. πληθ.) ύψιστες ηθικές ιδέες και αρχές: Θυσίασαν τη ζωή τους για τα ιδεώδη του ελληνισμού.
[λόγ. ουσιαστικοπ. ουδ. του επιθ. ιδεώδης σημδ. γαλλ. idéal, γερμ. Ideal]
- ιδεώδης -ης -ες [iδeóδis] Ε11 : που βρίσκεται στο ανώτατο επίπεδο τελειότητας· ιδανικός, τέλειος: ~ χαρακτήρας. ~ ομορφιά. ~ συνδυασμός χρωμάτων. || (ως ουσ.) το ιδεώδες*.
[λόγ. ιδέ(α) -ώδης μτφρδ. γαλλ. idéal, γερμ. idealer, ideal-]
