Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 13 εγγραφές [11 - 13] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- ενωτικό το [enotikó] Ο38 : (γραμμ.) σημείο στίξης που γράφεται για να ενώσει συλλαβές ή λέξεις· συνέχειαII.
[λόγ. ουσιαστικοπ. ουδ. του επιθ. ενωτικός σημδ. γαλλ. trait d΄union]
- ενωτικός -ή -ό [enotikós] Ε1 : 1.που ενώνει, που συνδέει: ~ κρίκος, συνδετικός. || που εξυπηρετεί ή έχει στόχο την ενότητα προσώπων ή δράσης: Ενωτική πολιτική / πρόταση. Ενωτικό σύνθημα. || (ως ουσ.) το ενωτικό*. 2. (ως ουσ.) ο ενωτικός, (για πρόσ.) υποστηρικτής, οπαδός ένωσης (κρατών, χωρών, θρησκευτικών δογμάτων κτλ.). ANT ανθενωτικός.
[λόγ.: 1: ελνστ. ἑνωτικός· 2: μσν. σημ.]
- ενώτιο το [enótio] Ο40 : (λόγ.) 1. (συνήθ. στην αρχαιολ.) σκουλαρίκι: Xάλκινα / χρυσά ενώτια. 2. (αρχιτ.) το σφαιρικό τρίγωνο το οποίο σχηματίζεται μεταξύ πεσσών που υποβαστάζουν τρούλο.
[λόγ. < αρχ. ἐνώτιον]
