Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 1 εγγραφή | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- Y, υ το [ípsilon] (άκλ.) : 1. το εικοστό γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, το ψηφίο ύψιλον*. 2. στο σύστημα απόδοσης των αριθμητικών με τα γράμματα του αλφαβήτου: α. (με διακριτικό τονικό σημάδι) Y' ή υ' = τετρακόσια ή τετρακοσιοστός. || 'Y ή 'υ = τετρακόσιες χιλιάδες. β. (χωρίς κανένα διακριτικό σημάδι, στις περιπτώσεις που, κατά παράδοση ή καταχρηστικά, ακολουθείται η ακριβής σειρά των ψηφίων του αλφαβήτου) Y ή υ = εικοστός: Οι ραψωδίες Y [ípsilon] της Iλιάδας και υ της Οδύσσειας.
[αρχ. Υ· προφ. [u] (σε αρχή λέξης πάντα με “δασεία”, δηλ. με συνοδεία του συμφ. [h] ), από το τέλος της κλασικής εποχής και μέχρι το μεσαίωνα [y], από το μεσαίωνα [i] · ύστερα από φων. προφ.: ημίφ. [w], δηλ. δίφθ. [aw, ew] μέχρι την ελνστ. εποχή, κατόπιν τροπή σε σύμφ. [v] ή [f] · (δες και ύψιλον)]
