• ?Κοιλότητα του εδάφους:
  • του ήλθεν (ενν. του Ιακώβ) εις την λάγκαν με ένα αστροπελέκι και εκράτυνέ του το λαγγόνι και εκούτσαινεν αποτότες (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 144^v (ιταλ. κείμ. dell’ anca)).

[πιθ. <ιταλ. lanca, που συγχέεται με το l’ anca, αν όχι σχετ. με το λαγγόνι (βλ. ά.). Πβ. λ. λάγγας στο Du Cange App.]

• Μικρό λαγκάδι:
  • (Χούμνου, Κοσμογ. 1559).

[<ουσ. λαγκάδιν + κατάλ. ‑άκι. Η λ. και σήμ.]

• α) Στενή δασωμένη κοιλάδα:
  • (Διγ. Ζ 3027)·
  • στα λαγκάδια τα βαθιά, τ’ άγρια, τα δασωμένα, οπού 'ναι μέσα τα θεριά κι όρνια κατοικημένα (Ερωτόκρ. Β́ 1381)·
  • (προκ. για τον Άδη):
    • σ’ εκείνο το σκληρότατο και σκοτεινό λαγκάδι (Ζήν. Ά 28)·
  • (μεταφ.):
    • τα λαγκάδια, τουτέστιν οι χαμηλοί και ταπεινοί (Ροδινός 113)·
  • έκφρ. του κόσμου το λαγκάδι = η επίγεια ζωή:
    • (Πικατ. 349)·
• β) λόφος, βουνό:
  • κατωθιό τις ποδιές του λαγκαδιού (Πεντ. Δευτ. IV 49)·
  • έκφρ. λαγκάδια του κόσμου ή του ναιώνα = βουνά αιώνια, άφθαρτα:
    • (Πεντ. Γέν. XLIX 26, Δευτ. XXXIII 15).

[<ουσ. λαγκάς ‑άδα (βλ. ά.) + κατάλ. ‑ι(ο)ν (Kahane, GR I 327-9)· λιγότερο πιθ. <ουσ. λακκάδι(ον) <λάκκος (Κουκουλές). Τ. ‑ιον το 10. αι. Η λ. και σήμ. ποντ. Ο τ. στο Meursius (‑η) και σήμ.]

• Αυτός που προέρχεται ή κατάγεται από τη Λαγκάδα (Ρόδος· εδώ πιθ. ως κύρ. όν., Henrich 1987: 150 σημ. 30):
  • (Γεωργηλ., Θαν. 467).

[<τοπων. Λαγκάδα + κατάλ. ‑ιώτης. Η λ. το 15. αι. (κύρ. όν.), στο Somav. (κοινό) και σήμ. (εθν. και κύρ. όν.)]

• Λαγκάδι, δασωμένη κοιλάδα:
  • σπήλαιον … μέσα εις δύο βουνία, εις μίαν λαγκάδα απέσω (Χρον. Μορ. H 5428).

[<ουσ. λάγκος (βλ. και λαγκός) + κατάλ. ‑άς ‑άδα (Kahane, GR I 327-9). Η λ. (‑άς) τον 6. αι. (‑γγ‑, Du Cange, Lampe)· ο τ. ‑άδα και σήμ. ιδιωμ. και ως τοπων.]