• 1) Θρήνος, οδυρμός:
  • έδε κλαημούς και δάκρυα και βρουχισμός μεγάλος (Θρ. Κων/π. διάλ. 117).
• 2)
  • α) Βρυχηθμός, μούγκρισμα:
    • αλόγων βρουχισμός (Κορων., Μπούας 10)·
  • β) (μεταφ.) βουητό:
    • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 355⁵).

[<αόρ. του βρυχίζω + κατάλ. ‑μός. Ο τ. και σήμ. ιδιωμ. Η λ. το 12. αι. (LBG, ‑ησμός)]

• Θρηνητικός:
  • (Διήγ. Βελ. χ 376).

[<αόρ. του βρυχίζω]

• Βρυχηθμός, βοή:
  • μέγα βρούχος έκαμεν, ως λέοντας εμουγκάτο (Πικατ. 539).

[<βρυχώμαι. Η λ. και ο τ. και σήμ. ιδιωμ.]

• Θρηνώ:
  • Εβγάζουν κλάηματα πικρώς, βρυχούν, μοιρολογούσιν (Ιμπ. 518 κριτ. υπ).

[ενεργ. του βρυχώμαι. Τ. ιδιωμ. (ΙΛ, λ. βρυχειέμαι). Η λ. το 12. αι. (LBG)]

• 1)
  • α) Βρυχιέμαι, μουγκρίζω:
    • (Αλεξ. 2919)·
  • β) (προκ. για άψυχα):
    • Αρχίζουσιν στον πόλεμον, αρμάδα εβρυκάτον (Θρ. Κύπρ. 641).
• 2) Βουΐζω υποχθόνια:
  • η γη χαμαί ’βρυκάτον (Θρ. Κύπρ. 765).
• 3) Κλαίω γοερά, θρηνώ:
  • (Ιμπ. 195)·
  • βρυχάται από ψυχής, κλαίει από καρδίας (Ιμπ. 840).

[αρχ. βρυχάομαι. Οι τ. βρουχιέμαι, βρουχούμαι, βρυχούμαι και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]

• Το φυτό βρυωνία, όμοιο με κλήμα ή περιπλοκάδα:
  • (Ιερακοσ. 396¹⁷).

[μτγν. ουσ. βρυωνία. Τ. βρουνιά, κ.ά. σήμ. ιδιωμ. (ΙΛ, λ. αβρωνιά, Andr.)]

• 1) Τροφή:
  • (Καλλίμ. 357)·
  • με βρώματα πνευματικά (Μορεζίν., Λόγ. 466).
• 2) (Προκ. για τροφή αρπακτικού ζώου ή πτηνού)
  • α) θήραμα:
    • (Ερωτόκρ. Δ´ 1026)·
  • β) ψοφίμι:
    • ως γύπες εις το βρώμα (Γεωργηλ., Βελ. Λ 278).
• 3) Δόλωμα:
  • (Ερωτόκρ. Δ´ 25).
• 4) (Προκ. για τον άνθρωπο μετά θάνατον) σήψη, αποσύνθεση:
  • (Συναξ. γυν. 57).

[αρχ. ουσ. βρώμα. Πβ. και βρό‑. Η λ. και σήμ. ιδιωμ.]

• Ψοφίμι:
  • έναν βρώμον γδαρμένον, γεμάτον μύγες … οπού … τον εκατάφαγαν όλον (Μπερτόλδος 12).

[<ουσ. βρώμα το με αλλαγή γένους. Πβ. και βρόμος (ΙΙ). Η λ. στο Somav. (λ. ψοφίμι· γρ. βρό‑)]