Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΓΝΩΜΗ Η πύρρειος νίκη
Ο Στάλιν έλεγε ειρωνικά για το Βατικανό: Πείτε μου πόσες μεραρχίες έχει. Μεσοπρόθεσμα είχε δίκιο και οι Ευρωπαίοι, αν δεν θέλουμε να μας χλευάζουν οι Ράμσφελντ, οφείλουμε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη και να αγοράσουμε αεροπλάνα και βαπόρια για να αποκτήσουμε κοινή εξωτερική πολιτική. Μακροπρόθεσμα η ιστορία σχετικοποίησε την ισχύ του αποφθέγματος και η σοβιετική αυτοκρατορία - αφού πρώτα απώλεσε οριστικά τα ηθικά της βάθρα - κατέρρευσε. Αλλά είναι γνωστό ότι οι Αμερικανοί δεν τα πάνε καλά με την ιστορία. Εδώ το 58% δεν γνωρίζει τον Σρέντερ. Αμυδρά κάποιοι θα θυμούνται τον Ναπολέοντα και κανένας τον Κουτούζοφ. Ο τελευταίος όμως στη δεσποτική τσαρική Ρωσία σταμάτησε τις στρατιές της Γαλλικής Επανάστασης.
Ιστορικό δίδαγμα: ούτε η επανάσταση ούτε η δημοκρατία εξάγονται. Το «όραμα» του Μπους για ένα ντόμινο δημοκρατίας δεν είναι μόνο υποκριτικό, είναι και ανέφικτο. Δεν είναι δα και ο καλύτερος πρεσβευτής αυτού του οράματος. Αν μάλιστα δεν βλέπαμε την ιρακινή τηλεόραση που φρόντισε να μας θυμίζει τη φύση του καθεστώτος, υπήρχε ο κίνδυνος να κολλήσουμε ψήγματα συμπάθειας προς τον Σαντάμ. Ευτυχώς ακολουθούσαν τα διαγγέλματα Μπους και αποκαθίστατο η ευθυκρισία μας. Ήταν δε εντυπωσιακός ο ανταγωνισμός για την εύνοια του θεού ανάμεσα στον χασάπη της Βαγδάτης και τον Τεξανό υπέρμαχο της θανατικής ποινής.
Εύκολα ή δύσκολα, τον πόλεμο κατά του Ιράκ θα τον κερδίσει ο Μπους. Μόνο που η περιοχή δεν θα ξεχειλίσει από δημοκρατία και ευημερία αλλά από μίσος, θρησκευτικό φονταμενταλισμό και στρατολόγους της τρομοκρατίας. Η οργή των λαών και ορισμένων κυβερνήσεων των δημοκρατικών χωρών για την κατάλυση της διεθνούς έννομης τάξης προδικάζει την αρχή του τέλους αυτής της επικίνδυνης και αδιέξοδης πολιτικής.
