ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Φώτα και συμπάθεια

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Πυρετωδώς σε πολλές γειτονιές βάφονται τα σπίτια. Επισκευάζονται οι προσόψεις των διατηρητέων, το νιώθεις πως η πόλη ετοιμάζεται. Το ξενοδοχείο "Ακροπόλ", απέναντι από το Μουσείο, και το Ιταλικό Ινστιτούτο, απέναντι από το Πολυτεχνείο, ασφυκτιούν μέσα στις σκαλωσιές τους, τη νύχτα πετάνε από πάνω τους τις λινάτσες, απαιτώντας κι αυτά επισκευή. Το κτίριο του Μινιόν παρομοίως. Θέλει δουλειά πολλή ακόμα η πρωτεύουσα για να ανθρωπέψει, αλλά δείχνει ήδη όψεις μιας καλύτερης εκδοχής εδώ κι εκεί, γεμίζοντάς μας προσδοκίες. Και τα καταστήματα θα μένουν ανοιχτά δώδεκα ώρες τις ημέρες των Αγώνων, αποφασίστηκε, συμβάλλοντας στο εορταστικό κλίμα. Είναι εξωραϊστικό το μέτρο, κατά βάθος, γιατί πόσο πια να τη συμμορφώσουν την Αθήνα; Θα έπρεπε να τη χτίσουν από την αρχή. Ενώ χαζεύοντας τις βιτρίνες δεν προσέχεις τόσο τις ασχήμιες, ξεχνάς να κοιτάξεις ψηλότερα, να προσέξεις τις αρχιτεκτονικές αδυναμίες του κτιρίου. Τα ανοιχτά καταστήματα φτιάχνουν ατμόσφαιρα γιορταστική. Αλλά υπό προϋποθέσεις. Όταν δεν ανησυχεί η ΓΣΕΕ και ο Εμπορικός Σύλλογος. Όταν είναι κι αυτοί χαρούμενοι και συναινούν στο μέτρο. Με κέρδη, με νέες προσλήψεις, με βάρδιες, με οτιδήποτε θα τους κάνει να συμμετέχουν ευγενικοί και κεφάτοι, έμποροι και πωλητές. Σίγουρα θα είναι περίπλοκο, αλλά δεν έχει νόημα αλλιώς. Τι να το κάνεις το ανοιχτό μαγαζί, όταν μπαίνεις μέσα και βλέπεις μουτρωμένους ανθρώπους, πωλήτριες εξαντλημένες από κούραση που σε κοιτάνε με μισό μάτι, ιδιοκτήτες που σε σνομπάρουν; Κι έτσι ποιος δεν θα έβγαινε κερδισμένος, ποιος δεν θα ήθελε και παραπάνω από δώδεκα ώρες την ημέρα; Τα βράδια του καλοκαιριού, ακόμα και χωρίς Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πολλά τα καταστήματα που μένουν ως τις δέκα ανοιχτά.